Witam, mój syn ma 2 lata i 2 miesiące i z miesiąca na miesiąc robi się coraz bardziej złośliwy. Dawidkiem zajmuję się ja i babcia. Dodam, że mieszkamy z moimi rodzicami i dopiero najwcześniej za rok przeprowadzimy się z mężem "na swoje". Gdy ja idę do pracy, Dawid zostaje z babcią, gdy ma zły dzień to potrafi zerwać firanki, zasłony, poprzewracać wszystkie stołki. Otwiera i trzaska drzwiczkami z szafek. Jedną już w babcinym pokoju wyrwał z zawiasami i mimo, że babcia mówi że nie wolno on się śmieje i dalej psoci, mało tego, śmieje się i jeszcze mocniej trzaska drzwiczkami. Gdy babcia nie reaguje, nadal psoci. Do tego w biegu uderza w okno balkonowe - (szyby, nie plastiki).
W pokoju w którym mieszkamy powyrywał już wszystkie szuflady. Poza tym Dawid bije po buzi, szczypie, gdy mu coś nie pasuje, gdy nie potrafi pokazać co chce. Dawid jeszcze nie mówi i nie chce sikać do nocnika. Wpada w histerię gdy musi iść nóżkami po schodach (4 piętro). Niekiedy na dworze kładzie się na ziemi i krzyczy. Po prostu wstyd. Niekiedy z bezsilności daję mu klapsa w pupę, albo krzyczę choć doskonale zdaje sobie sprawę, że to nic nie da. Na podwórku mi po prostu wstyd. W domu, gdy chcę wyjść do innego pokoju albo do łazienki to krzyczy jakby go ktoś ze skóry obdzierał. Ostatnio nie reaguję i niekiedy po pewnym czasie przestaje krzyczeć, ale niekiedy moja mama już nie wytrzymuje tego krzyku i wchodzi do pokoju uspokoić go. Niekiedy gdy wejdzie to jeszcze Dawid w złości uderzy ją w twarz. Proszę o pomoc! Byłam u psychologa, ale pani psycholog stwierdziła że to normalne i dobrze się rozwija, ale ciekawe gdyby miała takiego diabełka w domu czy by wytrzymała...


Imię i nazwisko: Jola