Witam,

moja córka ma 2 lata i 7 miesięcy, mieszkamy za granicą, zapisaliśmy ją do przedszkola, aby nauczyła się poprawnie mówić po niemiecku (polski opanowała już bardzo dobrze). Jest bardzo mądrym dzieckiem, w wieku niespełna 2. lat znała wszystkie litery alfabetu i umiała powiedzieć, jakie wyrazy się na tę literę zaczynają, umie liczyć do 15 po polsku i po niemiecku i zna dużo słów w tym języku. Tak chłonie wiedzę i jest wszystkiego ciekawa (bo nigdy jej nie zmuszałam), więc stwierdziliśmy, że przedszkole na pół dnia będzie dobrym posunięciem. Potrzeby fizjologiczne opanowala już przed 2. rokiem, umie sama jeść, od 3 miesięcy przesypia całe noce w swoim łóżku. Dodam, że od narodzin jest ciągle ze mną, bo nie mamy tu prawie nikogo, a mąż pracuje 8:00-22:00, tylko niedzielę ma wolną. Jest jeszcze babcia, która przychodzi 4 razy w tygodniu wieczorami, abym mogła spokojnie wyjść po zakupy i z nią zostanie. Sporadycznie ktoś nas odwiedza. Staram się 2 razy dziennie wychodzić na plac zabaw itd., ale tu dzieci nie chcą się bawić z innymi dziećmi spoza swojego grona, więc rzadko się zdarza, że bawi się z rówieśnikami. Jak jesteśmy w Polsce 3 razy do roku, po 2 tyg. staram się, aby miała jak najwięcej kontaktu z dziećmi i innymi starszymi, prawie codziennie jeździmy do kogoś. Wtedy bawi się, nie raz zostawiam ją i idę do innego pokoju czy wychodzę po zakupy i nie ma większego problemu.

Problem zaczął się jak poszła do przedszkola. Przez pierwsze 3 dni ja byłam z nią, aby się przyzwyczaiła do nowego otoczenia (była ciekawa, ale nieufna do dzieci i bała się pani, gdy ta pochodziła bliżej, zaraz uciekała do mnie). Czwartego dnia musiałam wyjść. I zaczął się histeryczny płacz, więc po 10 min kazali mi ją odebrać, bo nie można było jej uspokoić. Następnego dnia tak samo, 10-15 min tylko już nawet nie chciała wejść do sali. Paniczny płacz, trzęsła się ze strachu, chwytała mnie, uciekała. Tłumaczyłam jej, że czekam w szatni i po nią przyjdę niedługo, że dzieci chcą się z nią pobawić itd. Kolejne dni były jeszcze gorsze. Ale cierpliwie i konsekwentnie zostawiałam ją. Pani mówiła, że to normalne, ale do dziś nic się nie zmieniło. Po tygodniu zauważyłam, że boi się dzieci na placu zabaw, nie wejdzie, jeśli jakieś są i nie pozwala im się zbliżyć do siebie - ucieka i chce do domu. Nawet z kolegą, z którym wcześniej się bawiła i wprost za nim przepadała, już nie chce się bawić. Budzi się w nocy i w dzień z płaczem, wtedy nie mogę jej utulić, raz chce się przytulić, zaraz odpycha, rzuca się na łóżku, posikuje podczas snu. Stała się agresywna, wszystko wymusza płaczem i zdarza się, że specjalnie robi sobie krzywdę. Na wspomnienie o przedszkolu płacze i mówi, że nie chce tam chodzić, że się boi, po przebudzeniu już zaczyna płakać żeby zostać w domu, a wieczorem robi wszystko, aby nie zasnąć. Ostatnio nawet zrobiła kupę w majteczki jak ją zostawiłam w grupie i nie wiedziała o tym. Znowu rozmawiałam z opiekunami grupy i według nich to normalne, potrzebuje tylko więcej czasu. Jest jeszcze dużo innych drobnych rzeczy, które zauważam w zmianie jej zachowania: krzyk, lęki, odrzucanie prawdy, brak apetytu itd. Zastanawiam się czy to nie za wcześnie dla niej i czy nie odpuścić i poczekać trochę. Proszę o pomoc, bo nie chcę skrzywdzić swojego dziecka.

Magda