Witam,

moja córeczka 14. maja skończy 13 miesięcy. Wiktoria do tej pory rozwijała się idealnie, nie miałam żadnych zastrzeżeń. Wszystko skończyło się w kwietniu, gdy skończyła roczek... Kiedyś reagowała za każdym razem na imię, teraz robi to z opóźnieniem lub wcale, ale są też takie momenty, gdy podniesie od razu na mnie wzrok. W wieku 9. miesięcy reagowała na "nie wolno", teraz przestała, pokazywała nam palcem to co ją interesowało np. piesek na spacerze i mówiła "hau" przy tym, niestety tego też już nie robi. Córeczka nie ma jeszcze lęku separacyjnego, natomiast w wieku ok. 6 miesięcy płakała, gdy ja i mąż lub moja mama wychodziliśmy z pokoju. Reaguje płaczem na widok jednej cioci lub lekarza, ale nie wiem czy to już jest lęk przed obcymi, innym ludziom przygląda się z uwagą i dystansem, ale do dziadków, których widzi rzadko, wyciąga ręce, lubi bawić się ze swoim kuzynostwem, dziadkami i rodzicami. Na widok babci, gdy wróci z pracy, reaguje uśmiechem i od razu wyciąga do niej rączki. Pokazuje rączką, co chce dostać, często, gdy chce żeby wziąć ja na ręce, wyciąga rączki do góry i mówi "gu"... Córeczka zaczęła bardzo dużo mówić po swojemu i ćwiczy chodzenie, jest wesoła, lubi się z nami bawić, często, gdy się przytulam do męża, ona przychodzi i wpycha się między nas, w dzień, gdy się bawi, nie chce żeby ją przytulać, ale przed drzemkami i przed zaśnięciem pozwala się przytulić i głaskać, gdy poproszę ja żeby dała tacie "am", to to robi od razu i cieszy się przy tym, lubi pochwały, ale też nie zawsze na nie reaguje, niestety, gdy zapytam np. "gdzie jest tata?", nie spojrzy na niego ani nie pokaże paluszkiem. Potrafi zrobić "kosi kosi", brawo i pokazać, gdzie mama lub lala ma oczko i nosek, wkładać kółka na drążek potrafi i gdy jej pokażę, jak to potrafi klocki w odpowiednie otwory włożyć, nie raz się zdarzy, że naśladuje gesty po nas, ale nie jest to nagminne, wie, że buciki i skarpetki trzeba włożyć na nóżki, często bierze nas za rękę żeby chodzić z nią po domu, gdy wraca tata z pracy, wchodzi mu na kolona i wspólnie jedzą obiad z jednego talerza. Wiktoria generalnie chętnie wchodzi nam na kolana, ale na chwilę, przychodzi do nas z zabawkami, ostatnio zapomniała jak się bawi w ganianego, mamy z nią kontakt wzrokowy, uśmiecha się do nas nie raz, spogląda na nas w czasie zabawy lub unosi zabawkę w górę jakby chciała pokazać, co ma, potrafi też wykonać proste polecenia, ale nie zawsze się mnie słucha. Rodzina twierdzi, że histeryzuję. Jestem w trakcie leczenia nerwicy lękowej o podłożu hipochondrialnym, ponieważ zaczęłam lęki o swoje zdrowie przenosić na córkę... ale kocham ją tak bardzo, że troska o jej zdrowie przeradza się w obsesję. Czasami ten strach jest tak silny, że płaczę po nocach, a w dzień ze strachu nic nie jem... Czy ten regres może być chwilowy czy już w tym wieku świadczy o czymś złym? Mąż twierdzi, że córka doskonali inne umiejętności i to dlatego, ale mimo zapewnień jego i rodziny nie mogę przestać myśleć o tym, a w Internecie boję się cokolwiek czytać, bo wiem, że skończy to się jeszcze gorzej dla mnie i dla dziecka.

Alicja