Witam,

jestem mamą 8,5-miesięcznego dziecka, które panicznie boi się obcych ludzi, właściwie to wszystkich oprócz mnie i męża. Zdaję sobie sprawę, że temat szeroko omawiany jest na wielu serwisach i forach jednak u nas sytuacja jest na tyle niepokojąca, że dziecko nie jest w stanie się uspokoić. Jeśli ktokolwiek nas odwiedza, córka na sam widok obcej twarzy wpada w histeryczny płacz. Próbujemy mówić do niej, czule przytulać, jednak ona odpycha nas i odwraca się w kierunku źródła strachu, żeby rozpłakać się jeszcze mocniej. Zawsze informujemy ewentualnych gości, że mała boi się obcych i żeby ją ignorować. Nie podchodzić, nie całować, nie dotykać, dać jej czas na przyzwyczajenie. Niestety nawet wyjście do innego pokoju z dzieckiem nie pomaga. Mała nie chce być przytulana i zdaje się, że ani moja ani męża obecność nie przynosi jej żadnego ukojenia. Zdaje się jakby za wszelką cenę dążyła do źródła strachu, mimo że potęguje to histerię. Wiem, że jest to dla niej stresująca sytuacja i że strach przed obcymi jest całkowicie normalnym etapem rozwoju niemowlaka, ale nie rozumiem czemu córka nie chce "uciec w ramiona" mamy/taty żeby poczuć się bezpieczniej. Wizyta u dziadków jest istnym koszmarem i kończy się tym, że siedzimy z mężem w innym pokoju z dzieckiem i próbujemy ją uspokoić. Czy taka reakcja to coś normalnego, co zwyczajnie trzeba przeczekać? Czy można w jakikolwiek sposób pomóc dziecku przejść przez ten trudny okres?

Aldona