Witam,

moja córeczka od urodzenia bardzo dobrze się rozwijała. Zaczęła sama siadać (bez podparcia poduszkami) jak miała 5 miesięcy, sama stawać w łóżku jak miała 7 miesięcy, zaczęła chodzić jak miała 11 miesięcy.
Od zawsze poświęcaliśmy jej bardzo dużo czasu z mężem. Od około 3 miesiąca zaczęłam jej czytać książeczki; okazało się że jak zaczęła mówić, czytała nam je sama, znała wszystkie na pamięć. Poświęcałam jej dużo czasu, angażując we wszystko: od wieszania ubrań po gotowanie. Chodziłyśmy bardzo często na spacery i różne zabawy związane z jej wiekiem.
Jak skończyła 16 miesięcy, poszła do żłobka. Nie było awantur, płaczu ani histerii. Chodziła, ale widziałam, że z tego powodu jest smutna, wchodziła do żłóbka niepewnie. Z kolei jak oglądałam zdjęcia z np. imprezy mikołajkowej, na każdym była szczęśliwa. Po pół roku Pani ze żłobka powiedziała, że widziała nas w sklepie i nie mogła uwierzyć, że Maja tyle potrafi mówić (bo zaczęła, jak skończyła 1,5 roku). W żłobku nic nie mówiła, nie odpowiadała Paniom na pytania, uczestniczyła w zabawach, ale nie podawała dzieciom rączki np. do kółeczka. Bardzo się zmartwiłam, gdyż w domu jest całkiem inna: śpiewa, tańczy, wygłupia się z tatą i ze mną, dużo mówi, potrafi się samodzielnie bawić, jest taka rezolutna, odważna i śmiała. Po około 3 miesiącach zaczęła odpowiadać na pytania, ale i tak miałam wrażenie, że Panie ze żłobka nie mówią mi wszystkiego.
Teraz ma 3 lata i posłaliśmy ją z mężem do prywatnego przedszkola. Chodzi już tam miesiąc. Od początku były problemy. Pani powiedziała, że nic nie mówi, ze opiekunka musi się bardzo napracować, by córka chociaż odpowiedziała na pytanie "tak" lub "nie". Że lubi zabawy raczej takie spokojne, układanie klocków, malowanie, lepienie z plasteliny, ciastoliny, zabawy przy stoliku (zaznaczam, że ja w domu bawię się w takie zabawy, ale nie codziennie, raczej aktywnie spędzamy czas). Nie chciała podawać dziewczynkom rączki do kółeczka, a kiedy ją przyprowadziłam i dziewczynki podbiegły do niej ze słowami: "Jak się cieszymy, że przyszłaś", zareagowała grymasem. Pani powiedziała, że ostatnio zaczęła biegać z dziewczynkami po placu zabaw.
Gdy ja jestem z nią, bawi się z dziećmi, ale nieraz mówi do mnie: "Mamo, zapytaj Krzysia...", pomimo, że Krzyś stoi obok. Inaczej się zachowuje, jak ja jestem w pobliżu albo mąż, rozmawia z moimi koleżankami i z męża kolegami w pracy, jest ich pupilką.
Nie jest dzieckiem agresywnym. Nie stosujemy kar cielesnych tylko liczenia do 10, by się uspokoiła, jak jest niegrzeczna. W przedszkolu odpowiada na pytania, jednak nie rozmawia z nikim. Ale jest bardzo mądra osóbką, ma bardzo duży zasób słownictwa (powiedziała nam to ciocia przedszkolanka, która na co dzień ma styczność z 3 latkami). Martwi mnie, że córka nie mówi i że wchodzi do przedszkola ze smutna miną. Zaznaczam, że z mężem nie jesteśmy osobami nieśmiałymi.

Alina