Dzień dobry,
Jestem matką ponad 3-letniego Wiktora, u którego w sierpniu tego roku został stwierdzony autyzm atypowy. W czerwcu ubiegłego roku rozstałam się z ojcem dziecka, ponieważ atmosfera w domu była napięta alkohol, kłótnie. Psycholog, do którego poszłam po rozstaniu, uważa, że mój były partner stosował wobec mnie przemoc psychiczną. Tak do maja tego roku mowa mojego dziecka się rozwijała (pojawiały się nowe wyrazy i wyrażenia dwuczłonowe). Pod koniec lutego tego roku podpisaliśmy ugodę dotycząca kontaktów. Od czerwca tego roku miał 1,3 i 5 weekend po 6,5 godziny, jak i wtorek i czwartek po 2,5 godziny. Zawsze zabiera dziecko do siebie, pomimo tego, że może przychodzić do domu jak dziecko jest chore - on tego nie robi (mój syn często choruje). 28 września 2013 ojciec Wiktora wyjechał, wrócił dopiero 7 października i domagał się wydania dziecka 5 dni z rzędu po 7,50 godziny. Podczas wyjazdu ojca po kilku dniach pojawiły się słowa: iść, chodź, nie chcę. Wiktor od września ubiegłego roku uczęszcza od poradni psychologicznej. W tejże poradni podejrzewano, że przyczyną regresu w rozwoju jest mini epilepsja. W październiku tego roku neurolog wykluczył epilepsje. Ojciec Wiktora jak mieszkaliśmy razem stosował według mnie złe metody wychowawcze: karał zostawiając go na 45 minut żeby płakał, przy okazji tej kary nie dostawał nawet jeść, mógł się bawić tylko jedną zabawką (bo nabałagani, do reszty nie miał dostępu). Kiedy pierwszy raz go zabrał do siebie na 4 godziny mój syn wrócił bez kontaktu (przez kilkanaście minut patrzał w jeden punkt). Wiktor cofa się nie tylko w mowie. Przed zwiększeniem widzeń byłam wstanie mojego syn cokolwiek nauczyć, nawiązać kontakt. Bardzo proszę o pomoc.
Iwona