Witam,
Mam dwoje dzieci: 6-letniego synka i 3-letnią córkę. Córeczka od urodzenia była bardzo ruchliwa, w okresie niemowlęcym często chorowała. Od urodzenia nie lubiła być przytulana, zmieniło się to po skończeniu roczku. Córeczka jest nadal bardzo żywa i rezolutna. Często to ona wywołuje kłótnie z bratem. Od września chodzi do przedszkola, do którego chodził jej brat. Już wcześniej znała wszystkie nauczycielki, dzieci i od dawna "rwała się" tam. Rozpoczęcie nauki zbiegło się w czasie z naszą przeprowadzką do nowego mieszkania. Córeczka coraz częściej ma napady szału. Szczególnie gdy wchodzimy do jednego osiedlowego sklepu. Rzuca się na koszyk, ona chce nosić, gdy nosi również krzyczy. Szał i krzyk jest również gdy wychodzimy, ona chce na rączki, by ją nieść. Niestety nie za bardzo mogę ją nosić. Staram się spokojnie jej wytłumaczyć, uspokoić, ale to nic nie daje. Gdy już zrozumie, że jej nie wezmę, zaczyna znów krzyczeć i znajduje inny powód. I tak wygląda nasza droga do domu. Na klatce schodowej krzyczy jakby ją ktoś ze skóry obdzierał. W mieszkaniu nie chce się rozbierać i chce bym to ja ją rozebrała. Gdy podchodzę do niej by to zrobić ona ucieka z krzykiem, bo już nie chce i tak wkoło. Takie ataki mogą trwać nawet do godziny. Ja staram się spokojnie do niej mówić, że będę z nią rozmawiać dopiero jak się uspokoi, ale to nic nie daje.
Codziennie rano wstaje z płaczem i trwa to ok. 30 minut. Mówi, że nie chce iść do przedszkola lub jak jest wolny dzień, że chce tam iść. Gdy wychodzi do przedszkola jest już wszystko dobrze. Bardzo lubi tam być, lubi dzieci i nauczycielki.
Córka mimo, że ma dopiero 3-latka już bardzo dużo umie. Umie liczyć do 15 i do 10 po angielski, zna niektóre literki. Bardzo szybko uczy się wierszyków i piosenek. Jej brat również jest bardzo zdolny, ale nigdy z nim nie miałam takich "akcji". Nie wiem, czy to jest typowe odreagowanie na świat dziecka zdolnego? Nie mam pojęcia co robić.

Ula