Umie sobie radzić z nami
Nasza pani!
Gdy jesteśmy rozhukani,
Nie strofuje nas, nie gani,
Lecz po dzwonku, stojąc
we drzwiach, pyta:
- Czy już mogę ze swą klasą się przywitać?
Kiedy lekcji nie umiemy czasem,
Pani smutnie spogląda na klasę.
- Przecież w naszej szkole nie ma leni...
Kto was, dzieci, tak nagle odmienił?
Może grypa, bo znów szerzy się w mieście?
Tak, na pewno chorzy jesteście!
A nam wstyd! Już się nikt nie ośmieli
Leniuchować do następnej niedzieli!
Lecz gdy klasa do rachunków się przykłada,
Kiedy pilnie się uczymy wierszy –
W oczach pani iskierkami świeci radość
I uśmiechem darzy nas najszczerszym.
Słabszym uczyć się pomaga jak kolega
I na przerwie razem z nami biega.
Gdy nikt pani nie zasmuci od rana,
Każda lekcja jest miła jak święto.
Radość pani jest nagrodą dla nas
I najmilszą do pracy zachętą.