Park Ujazdowski – zabytkowy park w śródmieściu Warszawy, położony przy Alejach Ujazdowskich między ul. Piękną i placem Na Rozdrożu.

W XIX wieku w miejscu parku znajdował się teren wykorzystywany do zabaw ludowych oraz jako plac ćwiczeń dla wojska. Odbywały się tam również wystawy, m.in. w 1876 rolnicza a w 1887 – higieniczna. 

Park został urządzony w latach 1893–1896 staraniem Komitetu Plantacyjnego. Był parkiem krajobrazowym. Znalazły się tam m.in. staw zaprojektowany przez Williama Heerleina Lindleya z wodą spływającą po granitowych skałach o powierzchni 0,4 ha oraz sztucznie uformowane wzniesienia. Przy budowie mostka po raz pierwszy na terenie Królestwa Polskiego zastosowano betonową konstrukcję przęsła. Park początkowo nie był ogrodzony. 

W parku ustawiono kilka rzeźb. Z uwagi na jego dużą popularność wśród dzieci i młodzieży, odsłonięcie Ewy Edwarda Wittiga spowodowało protesty i ożywioną polemikę w prasie. We wrześniu 1939 park był miejscem pochówków osób, które zginęły podczas obrony miasta. Wiosną 1944 zakazano wstępu do niego dla ludności polskiej.

Układ parku zachował się w stanie niezmienionym. W 1965 został on wpisany do rejestru zabytków. W 2002 zakończono jego rewaloryzację. Powierzchnia parku Ujazdowskiego wynosi 5,7 ha (według innego źródła 5,3ha). Jest on ogrodzony i zamykany na noc.

Obiekty na terenie parku

• Rzeźba Gladiator Piusa Welońskiego (1880) ofiarowana miastu przez Emanuela Bułhaka
• Rzeźba Ewa Edwarda Wittiga (1911)
• Rzeźba Perseusz Theodora Gruyere’a z przełomu XIX i XX wieku
• Pomnik Ignacego Jana Paderewskiego
• Kamień upamiętniający Stanisława Jachowicza (1930)
• Zabytkowa waga osobowa wyprodukowana w 1898 przez Lubelską Fabrykę Wag na Wystawę Światową w Paryżu (1900). Została ustawiona w parku w 1912
• Plac zabaw dla dzieci