Chyba każde dziecko zna baśń o „Pięknej i bestii”, a jednak w Teatrze Arlekin pokazano ją w sposób wyjątkowy.

Postacie to marionetki, prowadzone na długich, dwumetrowych niciach. W prasie pojawiły się nawet recenzje, że Teatr Arlekin znów jest władcą marionetek, a przecież nasz łódzki Teatr słynie z tej techniki w całej Europie. Lalki są zresztą przepiękne, a mistrzowska gra aktorów sprawia, że widz ulega iluzji i przestaje widzieć nici – lalki grają, a aktorów się po prostu nie dostrzega.

Sami aktorzy grają po prostu znakomicie, słychać młode, czyste, przepełnione świeżością głosy, a wszystko jest pozbawione rutyny, zagrane z pasją.
Akcja spektaklu toczy się w przepięknej ,hollywodzkiej” scenografii Marii Balcerek, a towarzyszy jej piękna muzyka Ravela, Bartoka i Musororgskiego.

Przedstawienie bazuje na realizacji amerykańskiego mistrza lalkarstwa Dawida Syrotiaka. Scenariusz i reżyseria to już dzieło wspaniałych państwa Wolańskich.

Pierwowzorem literackim „Pięknej i bestii” jest francuska powiastka Gabrieli Barbot de Villeneuve. To ważne, bo  ta wersja baśni pochodzi z 1740 roku i zdecydowanie różni się od przesłodzonych, disneyowskich opowieści. Historia poświęcenia córki dla ojca jest ponadczasowa. Dziewczyna zamieszkuje w zamku straszliwego potwora i staje się jego przyjaciółką. Człowiek i zaczarowana bestia zakochują się w sobie, co , po raz kolejny, uświadamia nam, że trzeba na kogoś patrzeć nie oczami, lecz sercem i dostrzegać jego wewnętrzne piękno. Ta baśń uczy nas, żebyśmy zawsze dotrzymywali słowa i nigdy nie przestawali pomagać innym. Jest to ponadczasowa opowieść o dobroci, która zwycięża bezduszność, egoizm i egocentryzm.

Zapraszamy wszystkich widzów i małych, i dużych do obejrzenia spektaklu „Piękna i bestia”, w którym na scenie pojawiają się marionetki prowadzone na dwumetrowych niciach. Z tej mistrzowskiej techniki nasz Teatr słynie na cały świat, a my, łodzianie, mamy powody do dumy.

Mama Anita.