Dzień dobry pani Magdaleno,
Pani syn przez 9 lat życia przeszedł naprawdę dużo. Traumatyczne doświadczenie chorób i pobytów szpitalnych nie mogło nie odcisnąć śladu na wrażliwej psychice dziecka. Stąd też zgadzam się z poglądem, że jego wybuchowe zachowania w najmłodszych latach mogły być skutkiem tych doświadczeń i niekoniecznie być związane z zaburzeniem zwanym ADHD. Prawdą jest naturalnie, że dzieci, które muszą opuszczać dużo zajęć przedszkolnych czy szkolnych gorzej sobie radzą w grupie rówieśniczej. Jednakże sugerowanie, by dziecko (zwłaszcza wrażliwe dziecko, które ma za sobą wiele niełatwych doświadczeń i z tego to powodu w sposób oczywisty powinno być przez nauczyciela chronione przed negatywnymi przeżyciami) nabywało kompetencji społecznych poprzez uodparnianie się na agresję i wyśmiewanie ze strony innych dzieci jest po prostu skandaliczne, nonsensowne; w ten sposób Pani syn nie nauczy się niczego dobrego ani o innych ludziach, ani o sobie samym. Perpsektywa pozytywnego rozwoju samooceny dziecka i jego pozycji w grupie w tej sytuacji nie rokuje dobrze. Proszę pozwolić, że nawet nie będę komentować takiego postępowania nauczyciela, jest ono wyrazem ignorancji i braku kompetencji wychowawczych.
Chciałabym zwrócić Pani uwagę na mechanizm, który pomógł w przedszkolu. Dostarczenie dokumentu, poświadczającego, że chłopiec nie ma ADHD, pozbawiło go etykiety dziecka, z którym "coś jest nie tak" i w związku z tym "nie da się nic z nim zrobić". Proszę zauważyć, że zmiana nastawienia nauczycielki okazała siękluczowym czynnikiem pozytywnym. Pani synek został otoczony dodatkową opieką, a Pani otrzymywała wskazówki do pracy w domu.
Sugeruję, by spróbować podobnie zrobić w szkole. Stworzenie wokół niego atmosfery życzliwej pomocy to podstawowy czynnik. Szkoda, że nie udało się tego zrobić od razu, w pierwszej klasie, ale jestem przekonana, że i w trzeciej wiele jeszcze można zrobić. Podstawą zmiany negatywnego nastawienia nauczycielki jest wyposażenie w wiedzę. Dobrze więc byłoby dostarczyć obszerną opinię z podpisem psychologa, która zawierałaby charakterystykę rozwoju dziecka w sferze biologicznej, społecznej i emocjonalnej, ze szczególnym uwzględnieniem wpływu, jaki przebyte choroby wywarły na młodą, dynamicznie rozwijającą się psychikę dziecka. W dokumencie takim należy też uwypuklić znaczenie pozytywnych doświadczeń ze strony nauczycieli i rówieśników, a także zaakcentować, co będzie się działo, jeżeli dziecko tych dobrych doświadczeń nie otrzyma. Wyposażona w taką wiedzę nauczycielka być może z większą troską będzie pracować z Pani synem oraz dołoży starań, by grupa rówieśnicza miała okazję poznać mocne strony, zainteresowania i umiejętności chłopca. Wzmocniłoby to jego pozycję w grupie, a także obraz siebie w jego własnych oczach. Nikt - ani dziecko, ani dorosły, nie jest w stanie myśleć dobrze o sobie i innych ludziach, gdy jest nieustannie krytykowany i oceniany. Długotrwałe funkcjonowanie w taki sposób nie może pozostać bez uszczerbku dla rozwoju psychicznego dziecka, tym bardziej, że dziekco jest wrażliwe, ma delikatną konstrukcję psychiczną i było już diagnozowane z powodów trudności o charakterze depresyjno-lękowym.
Radzę również zwrócić się do zespołu diagnostyczno-terapeutycznego, który to na mocy nowego rozporządzenia MEN, musi być powołany przez Radę Pedagogiczną każdej szkoły. Obowiązkiem personelu szkoły jest udzielać pomocy psychologicznej i każdej innej uczniom, którzy tego potrzebują. Ma Pani prawo być obserwatorem prac takiego zespołu. Zwrócenie się, najlepiej za pośrednictwem dyrektora, o pomoc do takiego zespołu, sprawi też, że problemy Pani syna zostaną dostrzeżone przez większą grupę ludzi. Zespołowi zwykle łatwiej niż pojedynczemu nauczycielowi jest wypracować dobre rozwiązanie. Pomóc można każdemu dziecku, nawet jeśli to jest trudne. Bez wątpienia dla Pani syna szkoła może zrobić wiele dobrego. Potrzebna jest tylko dobra wola i wiedza. Proszę postarać się o wytworzenie ducha życzliwej współpracy i unikać konfliktów. To może być bardzo trudne, jest to jednak jedyna - w moim doświadczeniu - droga uzyskania skutecznej i długotrwałej pomocy ze strony szkoły.
Oczekiwanie od dziewięciolatka, że sobie poradzi w takiej sytuacji sam,  jest utopijne. Niezbędna jest pomoc ze strony mądrych, rozważnych i wiedzących, co robią, dorosłych.

Serdecznie pozdrawiam i życzę, by się udało Pani wypracować rozsądne rozwiązania we współpracy ze szkołą.
Agnieszka Sokołowska