Witam,

mam pytanie odnośnie mojego synka, który jest nieśmiały w stosunku
do innych osób. Od małego był troszkę bojaźliwy, ale po pewnym czasie przebywania z nimi zawsze się rozkręcał i nie było dużego problemu. Problem przede wszystkim pogłębił się w przedszkolu do którego uczęszcza od września. W przedszkolu nie rozmawia z paniami, komunikuje się przede wszystkim gestami. Na początku ten problem występował również w stosunku do rówieśników, teraz po prawie roku jest już ok. W domu, gdy jest sam, śpiewa piosenki, mówi wierszyki, których wszystkie dzieci uczą się na występy, jednak gdy jest już przedstawienie synek tyko stoi, nic nie mówi, mam wrażenie, że bardzo się denerwuje, co widać po jego mimice twarzy. Nie odpowiada również na pytania obcych osób.

Z charakteru synek jest żywym, roześmianym chłopcem, grzecznym, dużo
rozmawia z nami. Pomimo, że oboje pracujemy, poświęcamy jemu sporo czasu w zabawie. Sam też domaga się, żeby się z nim bawić. Chciałabym również zaznaczyć, że pójście do przedszkola nie było pierwszym zetknięciem się z tak dużym skupiskiem dzieci i obcych osób.

Wcześniej przez 2 lata chodził do żłobka. W żłobku panie chwaliły, że ładnie śpiewa piosenki, mówi wierszyki, mając troszkę ponad 2 latka potrafił nas nauczyć wierszyka, którego nauczył się w żłobku. Dość szybko przyzwyczaił się do nowego miejsca, choć zanim się rozkręcił na początku był tylko obserwatorem. Do samego końca nie zawsze uczestniczył w zabawach, czasami widziałam, że stał z boku i tylko obserwował.

Obecnie pani w przedszkolu uspokaja, że to przejdzie, że się rozkręci. Ja jednak martwię się, żeby problem się nie pogłębił, gdy pójdzie do
szkoły i zaczną się problemy z nauką. Staramy się bardzo często chwalić synka za zachowanie w stosunku do innych, że się czegoś odważył, za czyny.

Nie wiem, jak mogłabym jemu pomóc, żeby przełamał tę barierę niemówienia w przedszkolu, w stosunku do osób obcych lub nawet
innych dzieci.

Katarzyna