Jestem mama 4-latka, który, jak mi się wydaje ma problem z koncentracją i emocjami. Jako maluch bardzo wolno uczył się samodzielnego jedzenia, mówienia i chodzenia, do dziś mu sprawia trudność wiele czynności. Był spokojnym i grzecznym dzieckiem, lecz od ok. dwóch lat sytuacja się zmieniła. Potrafi denerwować się z byle powodu okazując przy tym brak zdecydowania np.: wybieramy się w odwiedziny do jego kolegi, bardzo się z tego powodu cieszy, lecz w momencie, gdy go poproszę, by zmienił koszulkę czy spodnie zaczyna płakać i krzyczeć, że nigdzie nie pójdzie. Jeśli podejmę decyzję, iż nigdzie nie pójdziemy ze względu na jego zachowanie to krzyczy i się złości, że zostaje w domu.

Bardzo lubi dzieci i swoją radość okazuje w dość dziwny sposób. Jeśli do niego przychodzą w odwiedziny np. skacze i wymachuje tym, co ma w rękach nad głowami dzieci lub wydając różne dźwięki. Dzieci nie lubią takiego zachowania a często się zdarzyło, że nie jedno dziecko się przestraszyło. Od małego dziecka uczymy go, że trzeba się dzielić zabawkami z innymi dziećmi, niestety często bywa tak że zabiera zabawki innym, czasem zdarza się, że uderzy inne dziecko w złości. Wiele razy tłumaczyliśmy synowi i obrazowo przedstawialiśmy konsekwencje takiego zachowania, co może się stać dziecku, które bije. Przeprasza i obiecuje że już więcej nie uderzy, lecz za chwilę potrafi znowu uderzyć dziecko. W dodatku jest bardzo niecierpliwy i jeśli coś mu nie wychodzi od razu zaczyna się denerwować rzucić zabawką i płacze. Jest bardzo ruchliwy a przy tym nie potrafi skupić uwagi na dłużej przy jednej czynności którą wykonuje np: malowanie czy rysowanie u syna trwa najwyżej 5 min, prosi by go nauczyć pisać literek, po czym po dwóch napisanych zaczyna zajmować się czymś innym i ciężko jest go namówić na dokończenie zaczętej pracy. Jest to dla mnie problem, ponieważ mieszkamy w Anglii i we wrześniu syn zaczął szkołę. Nie wyobrażam sobie nauki pisania czy czytania. Mimo tych problemów syn ma dobra pamięć i potrafi zapamiętać bajki, które mu czytam, ale tylko te, które mu się podobają, to samo tyczy się piosenek czy wierszyków.

Nie jest rozpieszczonym jedynakiem, ma wytyczone granice i ponosi konsekwencje swojego zachowania np. zakaz ogladania bajek. Mam wrażenie że synowi zawsze więcej uwagi poświęcaliśmy niż jego młodszej siostrze, by nie poczuł się odrzucony. Jest przytulany, mówimy mu że go kochamy, czytamy bajki na dobranoc, a ostatnio nawet zaczęliśmy wspólnie z jego siostrą tańczyć do ich ulubionych piosenek. Nie wiem, co mamy jeszcze zrobić by go trochę wyciszyć, pomóc mu się skoncentrować i by zrozumiał że nie wolno bić innych i zabierać zabawek. Ela