Córka ma 27 lat. Bierze leki przeciwdepresyjne. Nie pomagają, nie wychodzi z domu, utrzymuje ją chłopak. W domu nie dba o nic, wszystko typu robienie prania wymusić jedynie można krzykiem. Gdy przyjeżdża do nas chowa się w pokoju, prawie nie mówi. Jej dialog to zadawanie pytań, ma problemy z tworzeniem logicznych zdań, nazywaniem prostych rzeczy dnia codziennego. Nie pracowała nigdy poza stażem. Bardzo ciężko było jej w pracy przez to, że praktycznie cały czas milczała i tylko jak przychodził klient do sklepu to kasowała towar. Wszystko trzeba było jej pomóc, wiele razy tłumaczyć, by zrozumiała i to tylko proste rzeczy. Nie przedłużyli jej umowy, wręcz zwolnili, co bardzo przeżyła. To było 6 lat temu. Sprzątała u ludzi parę godzin tygodniowo, często te prace traciła i brała następne. Gdyby nie chłopak byłaby bezdomna i nawet nie umiała wyjść z tej sytuacji, bo nie umie logicznie i szybko myśleć. Mamy wrażenie, że jest niedorozwinęta i to bardzo. Nie zauważyliśmy, że to prawdopodobnie od urodzenia. Nie ma żadnej wiedzy ogólnej, siedząc z nami przy stole tylko słucha. Ostatnio już nawet nie schodzi do nas, boi się, jest trudna. Rezonans nic nie wykazał, Ekg głowy nieprawidłowe bez padaczki. Fale theta przeważają, jest skupiona tylko na swoim wewnętrznym cierpieniu, ucieka wzrokiem bo ponoć głupio jej, że nie rozumie, co mówimy i nie wie jak odpowiedzieć. Malo co zapamiętuje, z tego co przeczyta lub usłyszy, przekręca wręcz inaczej interpretuje. Ba zewnątrz nie widać tego po paru spotkaniach potrafi pytać, co u kogoś, ale to tylko pytania. Sama czuje się upokorzona swoim stanem, nikt nie wie jak jej pomoc. Boi się każdej pracy, podyktowane to jest strachem przed wyśmianiem, że jest niedorozwinięta- tak to tłumaczy nam. Jest smutna, apatyczna, nic nie wie o życiu, przyjmuje wszystko dosłownie, jest łatwowierna. Zawsze była milczącym, cichym, grzecznym dzieckiem. Bez zainteresowań, wystraszona w szkole i mająca problemy z rówieśnikami. Nikt jej nie odwiedzał, sama nigdzie nie chodziła, tylko szkoła- dom. Nie umie rozwiązywać prostych problemów dnia codziennego, nawet z nami nie rozmawia. Boimy się co będzie dalej. Nie umiemy zachęcić jej do pracy jest bardzo uparta, wręcz agresywna krzyczy przy próbach rozmów, na zewnątrz wyjdzie czasem do sklepu ale to rzadko. Gdy ktoś przychodzi do nas ucieka do pokoju. Nie chce wychodzić nawet na spacer. Z nikim nie ma kontaktu, wegetuje. Była na kursie językowym opuszczała zajęcia, z nikim się nie zakolegowała, wymiotowała przed każdym wyjściem. Ponoć próbowała, ale nie potrafiła zagaić nawet prostej rozmowy i uciekała jak najszybciej na przerwach na sklep samotnie. Ona wcale się nie uśmiecha. Lubi nas rodziców, ale każda inna osoba to wróg którego się boi. Wciąż płacze dziwnie się uśmiecha lub śmieje bez powodu i wydaje okrzyki jak poza nami nie ma nikogo w domu. Tam, gdzie mieszka z chłopakiem siedzi w domu i czeka, aż on przyjdzie z pracy. nie chodzi z nim nigdzie jedynie do sklepu. Chłopak już nie daje rady, sam zarabia na utrzymanie i musi się wstydzić przed rodzina i kolegami, jest z nią z litości, ale to się skończy. Ona przyjechała do niego choć ich znajomość wcale się nie rozwinęła tylko lekkomyślnie uciekła z domu, czym on sam był zaskoczony ze na jego żart przyjedz zgodziła się od razu. Od początku ponoć dziwnie się zachowywała, kłótnie zaczęły się już po tygodniu. Raz od niego ucieka choć to dobry chłopak, wraca do nas, znów do niego jedzie i znów ucieka. Nie umie podjąć żadnej decyzji, ponoć nie chce już jeść i się umyć. Śpi godzinami, ma panikę, że skończy sama gdzieś, ucieknie do lasu, bo nawet by nie szla o pomoc do schroniska gdyby nie miała, gdzie mieszkać, a my jej nie wyrzucamy przecież. Ona wszędzie, gdzie byłaby wszczyna kłótnie, tzn. ma taki dziwny trudny charakter, żeby się bronic przed rozmową, powie coś nieprzyjemnego, chodź tego ponoć nie chce i potem bardzo żałuje.Nie ma zasiłku nie umie nic załatwić. Przed lekarzem udaje, że wszystko okej. Jak jej pomoc?

Kasia