Droga Pani Malwo,

Logopeda niestety pomylił sytuacje, jak Pani widzi nie zawsze "specjalista" wie więcej niż mama. Oczywiście, że są dzieci które łatwiejsze głoski "t" i "d" zastępują trudniejszymi "k" i "g", choć zdarza się to rzadziej.
Podczas wymawiania spółgłoski t wargi są lekko uchylone, tak że widoczna jest część przednich siekaczy. Masa języka jest płaska, czubek języka dotyka wewnętrznej powierzchni górnych zębów. Boki języka dotykają dziąseł. Podniebienie miękkie mocno przylega do tylnej ściany jamy gardła. Głoska t wymawiana jest w wyrazach we wszystkich pozycjach.

Sposób pokazu
Na grzbiecie dłoni dziecka umieszczamy kawałek lekkiego papierka, podnosimy dłoń w kierunku naszych ust. Wskazujemy dziecku na  czubek naszego języka widoczny między zębami, cofamy język. Wymawiamy sylabę ta lub słowo tata, w taki sposób aby „zdmuchnąć” papierek z powierzchni dłoni. Dziecko czuje na swojej dłoni gwałtowny podmuch powietrza. W dalszym etapie samodzielnie „zdmuchuje” papierek umieszczony na własnej dłoni.
Możliwe jest także wywołanie głoski t poprzez przekształcenie łatwiejszej artykulacyjnie głoski p. Ze sposobu  tego należy  jednak korzystać jedynie w uzasadnionych psychologicznie wypadkach (kiedy głoska ta występuje w imieniu dziecka, gdy dziecko ma już pięć lat, lub gdy ważne jest ze względów emocjonalnych, by dziecko umiało wypowiedzieć prawidłowo wyraz tata). Sposób ten polega na wymawianiu sylaby pa umieszczając czubek języka między wargami. Wówczas dojdzie do zwarcia górnej wargi z czubkiem języka. Wytworzony dźwięk będzie brzmiał jak głoska t, mimo iż będzie to faktycznie głoska przedniojęzykowo-wargowa. Po uzyskaniu takiej artykulacji stopniowo ćwiczy się umiejętnośc cofania czubka języka w głąb jamy ustnej. 

Wszystkie informacje może Pani znaleźć w podręczniku "Metody wywoływania głosek" (www.konferencje-logopedyczne.pl).