Dzień dobry,

Bez względu na to, czy obraz funkcjonowania dziewczynki jest wynikiem zaburzenia rozwoju, czy też nieprawidłowych oddziaływań wychowawczych, interwencja specjalistyczna jest wskazana. 

Sytuacja jest trudna, gdyż Pani siostra wypiera problem. To często występujący mechanizm obronny u rodziców, bardzo utrudniający wczesne udzielenie pomocy dziecku. Nie da się skutecznie pomóc komuś, kto tego nie chce lub nie jest gotowy. Na siłę się nie da.

Wspomniałam wyżej, że problem jest złożony, gdyż z Pani listu wynikają i przesłanki ku zaburzeniu ze spektrum autyzmu (posługiwanie się pojedynczymi wyrazami, tendencja do stosowania bezokoliczników, nieprzyjmowanie przedmiotów od osób innych niż mama, niechęć do dzielenia uwagi z osobą dorosłą/innym dzieckiem, izolowanie się), jak i niewłaściwych metod wychowania (wielu rodziców ma tendencje to czynienia z dzieci mniejszych niż są. Stąd brak konsekwencji i adekwatnych wymagań w rozwoju mowy czynnej, sposobów zabawy, budowania relacji z innymi dziećmi czy treningu czystości).

O tym, że Pani obserwacje nie są wyssane z palca świadczą dziecięce komentarze Pani własnej córeczki. Małe dzieci są bystrymi i szczerymi obserwatorami, dwuipółlatki nie potrafią kłamać - nazywają świat takim, jaki jest.

Domyślam się, że skierowanie do psychologa wydał pediatra. Skoro zostało odrzucone przez rodziców, nie są gotowi na taką konfrontację. Trzeba umiejętnie i cierpliwie im w tym pomóc. Dziś coraz rzadziej, ale jednak wciąż często rodzicom wydaje się, że do psychologa to chodzą "wariaci" i "nienormalni". Nic bardziej mylnego - im wcześniej dziecko uzyska pomoc, tym lepiej. Bez względu na to, czy to zaburzenie czy tylko nieśmiałość, dobry psycholog nie zaszkodzi ani dziecku, ani mamie. 

Dobrze, że mała idzie do przedszkola. Uwagi z nowego środowiska powinny pomóc mamie w podjęciu decyzji w którąkolwiek stronę.

Serdecznie pozdrawiam

Agnieszka Sokołowska