Witam, mam dylemat. Moja córka ma 8,5 lat, od 5 lat jej ojciec nie utrzymuje z nami kontaktu. Ja wychowuję ją z obecnym mężem, mamy syna 5 lat. Ojciec córki nie odpowiada na smsy, nie dzwoni, na moją prośbę, jego matce udało się sprawić, aby przysyłał jej kartki na najważniejsze okazję w roku, gdyż jako 3-latka dużo pytała o niego i nagle znikł. Obecnie założył rodzinę i ma rocznego syna. W sumie od urodzenia córki widzieli się ok. 5 razy po parę godzin. Babcia interesuje się wnuczką, ale nazwałabym to okazyjnie. Dzwoni co 2 miesiące, raz na rok przyjeżdża na 2 dni, zawsze pamięta o świętach i urodzinach, przysyła kartki, książki, przybory plastyczne, gdyż córka ma zdolności artystyczne. Babcia to wykształcona kobieta, ojciec jedynak (obecnie 40 lat). Matka jast za synem, ale jakoś się dogadałyśmy. Ania bardzo lubi babcię, gdyż kojarzy się z prezentami. Niestety ja nie mam do niej zaufania. Gdy chce coś ode mnie uzyskać to najpierw Ani powie, a ona mnie nudzi. Potem jak z nią rozmawiam to dodaje, że ja decyduję i ona to rozumie, ale najpierw zamiesza Ani w głowie. Boję się, że gdy pojedzie, wróci inna, że babcia bez mojej zgody pojedzie do ojca lub on przyjedzie do niej, bądź przez skypa się porozumieją, no nie wiem co zrobić. Jak chyba większość matek walczyłam o kontakt Ani z ojcem, ale bezskutecznie. Jednak odchodząc od jej ojca uraziłam jego dumę. On facet z kasą, a ja radzę sobie, taki trochę mezalians w dziesiejszych czasach. Mój mąż myślę, że jest dobrym ojczymem, z córką ma dobry kontakt, wygłupiają się, grają w piłkę. Gdy babcia bez konsultacji ze mną powiedziała Ani, że ma drugiego braciszka itp., Ania przestała akceptować mojego syna i kłócą się "moje, twoje". Ten podział mnie wykończy. Z mężem próbowaliśmy stworzyć rodzinę, a to się zaczyna sypać. Proszę o pomoc, gdyż mam mentlik w głowie. Babcia chce żeby przyjechała 28 lipca, jeszcze będę z nią rozmawiać i chce się przygotować, a co powiedzieć Ani, przecież nigdy jej nie ustawiałam, kiedy chiała to dzwoniła, malowała coś dla babci a ja to wysyłałam, nawet jej pomagałam, a wyjazd dla mnie to za dużo na raz.
Dziękuję. Pozdrawiam.
Monika