Piękne kostiumy, makijaże, efektowne układy taneczne – oto najmocniejsze strony musicalu Alicja w Krainie Cz. Scenariusz Szymona Jachimka jest oryginalny i nadaje klasycznej bajce nowej werwy.

W roli głównej występuje oczywiście Alicja, która nie ukrywa, iż kraina czarów nie jest miejscem, w którym chciała się znaleźć. Główna bohaterka jest nadąsana i nie chce być postrzegana jako dziecko. No tak, ja również pamiętam czas, kiedy nie miałam ochoty siedzieć z młodszymi przy stole na niedzielnym obiedzie. Marzyłam o dyskusjach na poważne tematy i o sączeniu kawy ze starszym kuzynostwem.

Kraj czarów proponowany przez reżysera Tomasza Valldal-Czarneckiego uświadamia Alicji, że życie nie może być zbyt poważne. Jest królik, gąsienica i są kwiatki.

Ilość aktorów robi wrażenie. Przy niewielkiej liczbie rekwizytów, nadal czuć dynamikę. Artyści chowają się za ścianą kart, przebiegają przez scenę, znikają, po czym pojawiają się znowu w niespodziewanym momencie.

Muzykę przygotował Artur Guza. Melodie piosenek są bardzo chwytliwe, a słowa refrenu nie chcą wypaść z ucha.

Jako dorosły odebrałam jednak przedstawienie jako nazbyt głośne. Jeśli oczekujecie wyciszenia, to Alicja nie jest właściwym wyborem.

Tekst był zabawny. Myślę, że gimnazjaliści i ich rodzice docenili specyfikę tego języka. Było tu sporo gimnazjalnego slangu i gry słów.

Na przedstawienie przyszłam z małymi dziećmi. Podobała im się muzyka, akcja była czytelna. Dzieciaki odebrały przebieg wydarzeń jako spójny i przejrzysty.

Autorzy dotykają tematu palenia. Nikotyna zajmuje sporą część scenariusza- od kuszenia jednym papierosem, po atak chronicznego kaszlu, który dopada Gąsienicę.

Miałam przyjemność siedzieć obok drugiej obsady przedstawienia. Wszyscy dumnie prezentowali musicalowe koszulki z plakatem Alicji i  śpiewali pełną piersią znane im utwory.

Zaangażowanie tak wielkiej grupy młodych ludzi jest imponujące. Wyobraźmy sobie ilość popołudni, które spędzili na próbach.

Dobrze zobaczyć młodzież z pasją, pełną energii i łamiąca stereotypy dotyczące ich pokolenia. Ta grupa jest dowodem, że młode pokolenie nie ma w głowie tylko gier komputerowych i nie żyje wyłącznie w wirtualnym świecie.