Czas: godz. 17:00.

Miejsce: Teatr w blokowisku. Sala teatralna.

Rodzice siadają na krzesłach, a dzieci podchodzą pod scenę i siadają na wyścielonej poduszkami podłodze. Na scenie Teatr Qfer z przedstawieniem "Gdańsk w legendzie zamknięty".

Dyl Sowizdrzał i Kramarka Barbarka rozbawiają publiczność opowiadając trzy historie : “O krasnoludkach z Cygańskiej Górki”, “O Flądrze – dobrej i złej sławie” i “Dlaczego morze jest słone?".

Gasną światła, a aktorzy znikają za czarną kurtyną. Rodzice wołają: „Monika idziemy”, „Jaśku czas zakładać buty”. Głosy rodziców giną w warstwach poduszek, ułożonych pod sceną. Dzieci nadal skaczą i układają piramidy z jaśków. Mali widzowie czują się tu bardzo dobrze i wcale nie śpieszy im się na kolację w domu.

Spytałam dzieci w wieku 3 do 8 lat, czy podobało im się przedstawienie, a jeśli tak to co szczególnie ich urzekło.

-Fajne! Podobał mi się Pajacyk i Pani - odpowiada czterolatek z drugiego rzędu.

-Najbardziej podobał mi się głos Barbarki - mówi dziewczynka obok.

Poznaję mamę, która śledzi z córkami przedstawienia Teatru Qfer od dłuższego czasu. Jej starsza córka Patrycja sama często występuje na scenie teatru, a nawet Filharmonii. Młodsza dziewczynka choć jeszcze na rękach mamy, tez była na przedstawieniu.

Za mną dwulatek na maminych kolanach. Czas się ubierać, mama wkłada mu na nogi zimowe buty.

- Przychodzimy tu co tydzień. Syn wie, że niedziela to jest dzień teatru- mówi mama.

Z szatni znika coraz więcej kurtek, przy wyjściu podchodzę do taty z dwójką dzieci.

- Co się Wam podobało w przedstawieniu?- spytałam.

- Krasnal mnie rozśmieszył!- odpowiada dziewczynka.

- A co było dla Ciebie śmieszne?- zapytałam jej brata.

- Wszystko! – krzyknął chłopiec.

A jak ja odbieram to przedstawienie jako osoba dorosła?

To była spora porcja śmiechu.
Porównałabym humor Teatru Qfer do żartu z serialu "Co ludzie powiedzą?", połączonego z niegrzecznymi wierszykami Danuty Wawiłow.

Śmiałam się tyle co dzieci, a nawet i więcej. Rozbawiły mnie absurdalne sytuacje, humor słowny, mimika aktorów, a nawet intonacja głosu głównej bohaterki.

Sam Qfer jako duet sprawia wrażenie, że zna swoją publiczność, wie jak może żartować i robi to bardzo skutecznie.

Uważam, że tak jak dorosły ma prawo obejrzeć komedię dla zabawy, tak samo dziecko może iść na sztukę, żeby się pośmiać.

Dziecięcy śmiech jest szczery i głośny. Ale to co śmieszy dzieci, może też uczyć i być wprowadzeniem do rozmowy na ważne tematy. Córka po przedstawieniu pytała mnie: Czemu krasnale oszukały Pana? A dlaczego tamten Pan ukradł młynek?

Już wpisałam w kalendarz kiedy Teatr Qfer gra znowu w Plamie. A więc łatwo zostać teatralnym groupie.