Kilka przydatnych rad, dotyczących pisma jako sztuki samej w sobie. Kaligrafia to zapomniana sztuka - a szkoda! - bo kałamarze i pióra mają w sobie duszę.

- najważniejsza jest cierpliwość, cierpliwość i jeszcze raz cierpliwość;
 

- należy dobrze wybrać przyrząd do pisania:

• stanowczo odradzamy długopisy, które wpływają na zniekształcenie pisma - pozwalają na niekorzystne ułożenie dłoni oraz szybko przyzwyczajają do złych nawyków,
• pióro musi dobrze leżeć w ręce, tzn. – nie nazbyt luźno, ale też nie ma prawa tworzyć odcisków, nie powinno być przesadnie ciężkie lub zbyt lekkie,
• godne polecenia są tradycyjne stalówki z obsadką, tzw. redisówki, które najlepiej pomagają wyrobić właściwe ułożenie dłoni,
• wybrany przedmiot musimy polubić, by chętnie nim pracować,
• aby się oswoić z nowym przyrządem, wyczuć go, wyważyć, można zacząć od rysunków, przechodząc stopniowo do literopodobnych zawijasów;
   

- warto ćwiczyć każdą z liter, jak za czasów szkolnych – przez całą linijkę (co ważne –  starajmy się nie przekraczać tej granicy); po osiągnięciu sukcesu można zacząć się nią bawić, czyli dokładać elementów – ogonków, laseczek, zawijasów; kto wie, może to droga do własnego stylu?
 

- starsze rodzeństwo i rodziców zachęcamy do wykonywania z dziećmi ćwiczeń przewidzianych dla zerówkowiczów i pierwszaków – w gotowych, wydrukowanych zeszytach znajdują się cząstki liter, najrozmaitsze esy-floresy, które świetnie wyrabiają rękę, zaś chęć zaimponowania i pomocy najmłodszym motywuje;
 

- dobrze jest zadbać o mięśnie i stawy – wykonywać drobne ćwiczenia dłoni i nadgarstków, by zwiększyć elastyczność i płynność ruchów, nie dopuścić do cierpnięcia, zastania w jednej pozycji;
 

- jak w każdej dziedzinie, należy sprawić sobie odrobinę przyjemności – znajdować momenty bez pośpiechu, nie zajmować się tym zbyt długo, zadbać o ładne pióro (co wcale nie oznacza wysokiej ceny), papier w lubianym kolorze; zapewniamy o dobroczynnych, relaksacyjnych działaniach pisma – to nie żart!

Anna Barasińska