„Jonatan i Biały Kruk” to pięknie wydana, niezwykle wartościowa, klasyczna opowieść o podejmowaniu decyzji. Mamy tu jasno zarysowane postaci, linię podziału między dobrymi i złymi, wytyczone cele i drogi ich osiągnięcia.  

Bohaterowie pozytywnie zaskakują konstrukcją: Gawron Karol jest człowiekiem odbywającym pokutę w ciele ptaka. Za każde nieposłuszeństwo jego kara jest wydłużana. To prawdziwa tortura, która trwa już od kilkuset lat. Jonatan to bardzo zdolny, młody piłkarz, który marzy o grze w najlepszych polskich klubach i kocha swoją rodzinę, a w szczególności najmłodszą siostrę, Hanię. Czasem jednak nie potrafi poradzić sobie z nadmiarem obowiązków. Nie pamięta o zadaniach domowych, ma trudności ze skupieniem się na lekcjach, a prace w domu to dla niego prawdziwa udręka. Biały Kruk natomiast, wbrew nazwie, nie jest związany z dobrą stroną mocy.  

„Jonatan i Biały Kruk” obfituje w klasyczne motywy, takie jak kuszenie, destrukcyjna rola księgi/opowieści czy też słowne zaklęcia zamieniające rzeczywistość ale także zaskakuje…

Czym jako czytelnicy możemy być zatem zaskoczeni? Z pewnością postaciami kosmitów (!).  Nie są groźnymi dla mieszkańców Ziemi stworami o obłych kształtach, lecz… nieco nierozgarniętymi „pluszakami”, które kochają jeść.  

Jednak nie same klasyczne chwyty i zaskoczenia stanowią o sile tej opowieści. Stawia ona bohaterów przed trudnymi wyborami. Postaci często unikają ciężkich zadań i odpowiedzi na pytanie, co jest w życiu najważniejsze, lecz autor i tak konsekwentnie prowadzi ich do celu, nie pozwalając zboczyć z drogi.  To powieść, w której nie znajdziemy skrótów. Powieść, która uczy, że ponosimy odpowiedzialność za swoje decyzje i czasami musimy poczuć smak porażki, gorycz przegranej oraz strach samotności i to jest wartością.

Co daje zatem siłę naszym bohaterom? Miłość oraz obecność drugiego człowieka. Zarówno Jonatan, jak i Karol odkryją co jest dla nich najważniejsze. Chłopiec zrozumie, że to właśnie rodzina - choć często denerwująca i ograniczająca - jest dla niego najważniejsza. Karol pojmie natomiast, że największą przeszkodę stanowią dla niego jego własne potrzeby.

„Jonatan i Biały Kruk” kończy się szczęśliwie. Tak jakby po wszystkich trudach i wyzwaniach losy bohaterów wracały na właściwe tory. Poza wymienionymi zaletami, opowieść o przygodach Jonatana to również - a może przede wszystkim - sprawnie przedstawiona, wciągająca historia. Wartka akcja powieści wymaga uwagi, lecz czyta się ją sprawnie, niecierpliwie dążąc do zakończenia a niesamowite, subtelne i niezwykle klimatyczne ilustracje Marcina Minora sprawiają że lektura jest dla nas także estetyczną ucztą.