Warszawa

Recenzja książki:

Terra Incognita. Tom 2 - Wybrzeże Szkieletów

Terra Incognita. Tom 2 - Wybrzeże Szkieletów

Agnieszka Stelmaszyk
od 10 do 12 lat
PATRONAT

Przygoda, przygoda...

Wszystkich obawiających się sięgnąć po drugi tom serii Terra Incognita (nie przeczytawszy najpierw poprzedniego) uspokajam. Przygodę z rodziną Bratkowskich można rozpocząć w każdym momencie. Co prawda początek „Wybrzeża Szkieletów” wspomina wcześniejsze perypetie bohaterów, wprowadza ich od razu na głęboką wodę (a czytelników wraz z nimi), ale to tylko zaostrza apetyt na całą trylogię.

 

Mama, tata i ciekawskie, sympatyczne dzieciaki na tropie tajemniczej zagadki i to w odległej, egzotycznej Afryce… Starszym „nastolatkom” od razu przypomną się przygody Tomka Wilmowskiego. I chociaż styl Agnieszki Stelmaszczyk na pewno nie dorównuje prozie Alfreda Szklarskiego, to jest to język zrozumiały, ciekawy. Taki, dzięki któremu książkę „połyka się jednym tchem”.


Akcja „Wybrzeża Szkieletów” toczy się w Namibii i dotyczy poszukiwania zaginionych, w ciągu jednej nocy, mieszkańców buszmeńskich wiosek. Równolegle, jako „przerywniki”, występują zapiski z dziennika pisanego przez Rodriga Santosa, jedynego ocalałego z katastrofy portugalskiego statku w 1533 roku. Co łączy teraźniejszość i przeszłość? Właśnie tę zagadkę próbują rozszyfrować Alicja, Michał, Zosia, Malinka i mały Buszmen o imieniu Gubi.


Mamy tutaj zatem przygodę, egzotykę (dla ułatwienia – w zacienionych ramkach znajdują się informacje wyjaśniające pojęcia z tekstu, np. czym jest Park Narodowy Etosha, rośliny i zwierzęta tj. welwiczia, meringa czy antylopa springbok), opisy życia codziennego Buszmenów oraz elementy ich wierzeń, legend i uroczystości. Z drugiej strony poznajemy tajemnicę „świętych kamieni”, historię statku płynącego do Indii i wraz z bohaterami książki „szukamy” złota według mapy i wskazówek spisanych w szesnastowiecznym pamiętniku. Jak w klasycznej literaturze przygodowej, oprócz wartkiej akcji, skarbu, egzotycznej przyrody i uroczych bohaterów spotykamy także „czarne charaktery” – Peresa i Ferreirę, dzięki którym fabuła nabiera tempa. Staje się ciekawsza i mniej przewidywalna.

 

Oprócz niezaprzeczalnych walorów rozrywkowych książka Agnieszki Stelmaszczyk posiada również wymiar edukacyjny, dydaktyczny. Sygnalizuje, że nawiązanie ponadkulturowych więzi jest możliwe w każdej sytuacji. Najpierw, w XVI wieku, Buszmeni pomagają Santosowi przetrwać w trudnych warunkach. Nie tylko karmią, ale uczą polować, by był samowystarczalny. A w XXI wieku ich potomkowie pokazują Bratkowskim, jak skonstruować i używać łuku. I chociaż nad książką unosi się lekka nuta moralizatorska, a nawet bajkowy triumf dobra nad złem, to „Wybrzeże Szkieletów” śmiało można polecić młodzieży szukającej ciekawej i wartościowej lektury.

 

Ponadto ilustracje Magdaleny Saramak operującej jedynie konturami i zarysami postaci aż proszą się o sięgnięcie po kredki i samodzielne wypełnienie ich kolorem. Włączmy się do afrykańskiej wyprawy!

 

Iwona Bednarczyk

 

Przeczytaj również

Polecamy

Inne recenzje

Recepta na udaną powieść

Zguba w kosmosie

Recenzje CzasDzieci.pl
Recepta na udaną powieść
Dashiell Gibson ma dwanaście lat i lubi to, co większość jego rówieśników: rozmowy z przyjaciółmi, spotkania na plaży, gry, ruch, przestrzeń i dobre jedzenie. Tymczasem od jakiegoś czasu z... czytaj więcej »
Klucze i inne kluczowe sprawy

Mieszko Detektyw

Recenzje CzasDzieci.pl
Klucze i inne kluczowe sprawy
Strzeż się Sherlocku Holmesie, wkrótce twe imię zostanie zapomniane, bo oto przyszedł czas na nową osobistość wśród światowej sławy detektywów - Mieszka.   Można by nawet rzec... czytaj więcej »
Sensoryczny galimatias 

Za dużo. Jak uratować trudny dzień

Recenzje CzasDzieci.pl
Sensoryczny galimatias 
Jest piękny letni dzień. Słońce przyjemnie grzeje. Na placu zabaw przekrzykują się roześmiane dzieci. Wszystko wypełniają kolory i dźwięki. Aż chce się żyć!   Jest gorąco i... czytaj więcej »

Warto zobaczyć