Na wyspy z Pangórem, Czas Dzieci

To książka, przy czytaniu której coś chwyta za gardło i wyzwala łzy wzruszenia. Przynajmniej mi się to przytrafiło. Stawia pytania, ale i daje odpowiedzi dotyczące tematu trudnego, który najchętniej obchodziłoby się z daleka – choroby i śmierci. W sposób delikatny, ale nie pozostawiający złudzeń.

Panjan czyli Pan Jan – sąsiad – staruszek, z którym dziewczynka Kasia chętnie spędzała czas naprawdę chorował i zmarł. To dorośli wiedzieli dlaczego stał się łysy, odkąd Kasia pamiętała „nigdy niczego mu nie brakowało”. Pan Jan po powrocie ze szpitala twierdził, że „włosy z głowy strząsnął mu jesienny wiatr”. To dorośli rozumieli co oznaczają punkciki z fioletową obwódką na rękach.

Kasia wciąż karmiła z Panjanem gołębie, czekała na rozmowy z nim, aż pewnego dnia... No, tak, Pan Jan umarł. I kiedy rodzice zastanawiali się jak to przekazać małej córeczce – okazało się, że ona na tę podróż starszego przyjaciela jest już przygotowana. Panjan przekazał jej opowieść o wyprawie na wyspy – razem z Pangórem – przyjacielem z lat dziecięcych. Opowieść dającą otuchę, ale i jednoznacznie mówiącą o tym, że już nigdy się nie zobaczą. Panjan zostawił coś jeszcze – piękny list, kolorowankę – specjalnie dla Kasi i prośbę, by nadal karmiła gołębie. A także przekonanie, że tam gdzie wyruszył nie będzie cierpiał. Bo przecież świat nadal istnieje, mimo że ten świat najbliższy się zmienił...

Opowieść wzruszająca, mądra, choć poruszająca trudne tematy to jednak „ku pokrzepieniu serc”. Bo przecież dzieci inaczej niż dorośli świat spostrzegają, inaczej również mogą odejście i przyjmować, i rozumieć. Dlatego opowieść o Pangórze wydaje się być trafionym rozwiązaniem. Książka jest pięknie wydana – barwy „tekturowe” wspierają odcienie szarości, niebieski, czerwony. Bardzo wartościowa pozycja.

mama Anna

Udostępnij na facebooku

Data modyfikacji: 2 kwietnia 2020