(ur. 8 stycznia 1942 w Oxfordzie ) – brytyjski astrofizyk, kosmolog, fizyk teoretyk.

W ciągu trwającej ponad 40 lat kariery zajmował się głównie czarnymi dziurami i grawitacją kwantową.Opracował wspólnie z Rogerem Penrose twierdzenia odnoszące się do istnienia osobliwości w ramach ogólnej teorii względności oraz teoretyczny dowód na to, że czarne dziury powinny emitować promieniowanie, znane dziś jako promieniowanie Hawkinga[1] (lub Bekensteina–Hawkinga).

Profesor matematyki i fizyki teoretycznej na macierzystej uczelni, Uniwersytecie Cambridge (gdzie w latach 1979-2009 obejmował katedrę Lucasa[2][3], tak jak kiedyś Newton), w Kalifornijskim Instytucie Technologii w Pasadenie. Członek Royal Society oraz Perimeter Institute for Theoretical Physics[4] (Waterloo, Ontario).

Odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego oraz Order of the Companions of Honour. Członek Royal Society oraz Royal Society for the encouragement of Arts, Manufactures & Commerce. Jest członkiem honorowym Royal Society of Arts, dożywotnim członkiem Papieskiej Akademii Nauk[5]. W 2009 został odznaczony Medalem Wolności[6], najwyższym odznaczeniem cywilnym USA.

Jego publiczne wystąpienia i książki popularnonaukowe, w których omawia współczesną kosmologię i własne odkrycia, uczyniły z niego akademicką sławę. Krótka historia czasu znajdowała się na liście bestselerów British Sunday Times przez rekordowy okres 237 tygodni[7].

Hawking cierpi na stwardnienie zanikowe boczne, którego postęp spowodował prawie kompletny paraliż.