Żadna pora roku nie wzbudza tyle entuzjazmu co wiosna. Po długich tygodniach w zimnie i bez słońca miło jest wyjść na spacer i poobserwować budzącą się do życia przyrodę. Spacerują nie tylko ludzie, ale też… małe żubry. Pompik i jego siostra na kartach serii Żubr Pompik Tomasza Samojlika przeżywają swoje małe przygody, czasem trochę niebezpieczne, zazwyczaj zabawne, a zawsze pouczające. To duża dawka dobrego humoru, pięknego języka i wiedzy przyrodniczej.

Doktor Andrzej Kruszewicz, dyrektor warszawskiego zoo i znakomity gawędziarz, w książce Czy podloty to nieloty? opowiada, po co ptakom dziób, jak ptaki śpią, jak odnajdują drogę nocą… W sumie rozwikłuje prawie 50 zagadek, do których zabawne ilustracje przygotował niezastąpiony Tomasz Samojlik. Autor produkuje się na temat ptasich zębów, a rysownik ze spokojem stwierdza, że ptaki ich nie mają, bo… z zębami wyglądałyby koszmarnie (przykład oczywiście widzimy na ilustracji – faktycznie, koszmar!). Taki to duet.

Jak zawsze w efekcie współpracy Kathariny von der Gathen z Anke Kuhl powstała książka nieco kontrowersyjna. Przynajmniej w oczach dorosłych. Dzieci są tak ciekawe świata, że w równym stopniu interesuje ich to, co je nosorożec, jak to, skąd małe kangury biorą się w torbie i co tam w ogóle robią. Tak, w tej książce zwierzęta uprawiają seks. Jerzyki robią to w locie, biedronki nawet po kilkanaście godzin dziennie, zaraz po obudzeniu się z zimowego snu. I powiedzcie, że to nie jest fascynujące!

Koala, jak to koala, całymi dniami przesiaduje na drzewie, wcina eukaliptusy i odmawia dołączenia do zabaw innych zwierząt na ziemi. Jego poukładany świat, który poznajemy na pięknych ilustracjach Jima Fielda i w rymowanych strofach Rachel Bright, ma wkrótce zniknąć – drzewo pada powalone przez dzięcioła. Na szczęście koala ma przyjaciół, którzy są tuż obok, żeby go złapać. I teraz… teraz dopiero zacznie się impreza! „Bo czasem jest warto odpuścić trzymanie i zobaczyć śmiało, co się wtedy stanie!”

Dozorca ogrodu zoologicznego chodzi od wybiegu do wybiegu, zamyka klatki i żegna się przed nocą ze swoimi podopiecznymi: „Dobranoc, gorylku”, „Dobranoc, żyrafo”, „Dobranoc, nosorożcu”… Następnie wraca do domu, by po całym dniu pracy ułożyć się do snu u boku małżonki. Nie wie tylko, że przez cały czas tuż za nim podążał zawadiacki gorylek, który otwierał klatki jedną po drugiej. Gdy żona dozorcy zgasi światło ze słowami: „Dobranoc, kochanie”, odpowie jej nie tylko mąż, ale… wszyscy mieszkańcy zoo, którzy przydreptali do ich mieszkania! Dobranoc, gorylku to cudowna, dowcipna usypianka, którą pokocha każde dziecko i przy której uśmiechnie się każdy dorosły.