Witam,

mam synka (4 lata 2 miesiące), ostatnio zaczęłam podejrzewać, że coś z nim jest nie tak. Od zawsze był inny, taki poważny jak na swój wiek. Ale rozwijał się prawidłowo. Zaczął samodzielnie chodzić koło 14 miesiąca, mowa też rozwijała się prawidłowo. Od września ubiegłego roku chodzi do przedszkola, często choruje, więc jego obecność w przedszkolu jest rzadka, ale chodzi do niego chętnie. Syn zna cyferki, literki, uwielbia angielski, sam je, sygnalizuje potrzeby ma duży zasób słownictwa. Panie w przedszkolu czasem mówią, że Kuba nie rozumie poleceń, np. kiedyś rozpłakał się, bo Pani kazała wynieść mu papierek do kosza. Martwią mnie jednak jego napady złości i autoagresja. Szybko popada w złość, czasem wystarcza jedno słowo, lub np. gdy tata się odezwie, a on mówi do mnie. Gdy się mu czegoś zabroni czasem przyjmie to normalnie, a czasem zaczyna się denerwować, w złości uderza głową o co popadnie – o kolano, o ścianę, łóżko. Na pytanie, dlaczego to robi odpowiada, że chce się uspokoić. Podobne zachowania (uderzanie głową) miał w okresie dwóch lat. Czasem w złości tylko krzyczy i płacze i gdy każe mu iść do pokoju się uspokoić to tak robi, później przeprasza. Drugą sprawą jest to, że niechętnie bawi się z dziećmi, na placu zabaw zawsze stał z boku, a gdy jakieś dziecko do niego podchodzi, to stoi jak sparaliżowany albo powie cześć i ucieka. Dopiero gdy mu powiem, że może się pobawić z tym dzieckiem, to się bawi, ale też z pewną asekuracją. Lubi bawić się samochodami. Udaje, że wsiadają do nich ludzie. Na dywanie utworzył wirtualne miasto, ma literki, z których tworzy słowa. Na początku myślałam, że to dlatego że jest jedynakiem i większość czasu spędza ze mną, ale to chyba nie tak. Zamierzam udać się z nim do psychologa, bo zaczynam obawiać się, że to może być autyzm.

Pozdrawiam,
Donata