Witam,
jestem mamą 4-letniego Szymka, który na moje oko i innych nie rozwija się prawidłowo. Problemy zaczęły się gdy skończył 2 latka - nie mówił nic oprócz "mama", "tata", "nie". Udaliśmy się do psychologa dziecięcego, po kilku wizytach i testach pani doktor stwierdziła, że faktycznie ma problemy z mową, ruchowe, brak skupienia, brak kontaktu wzrokowego itd. Dała nam kilka rad i przykładów jak z nim pracować, aby zaczął mówić i nazywać czynności. Chodziłam z nim do logopedy na zajęcia, po pół roku naszej naprawdę ciężkiej pracy nastąpił przełom, syn zaczął posługiwać się większą ilością słów, umiał ułożyć puzzle, odróżniać kształty i kolory, lecz nie nazywał ich. Poszliśmy na kontrolną wizytę do pani psycholog, była zadowolona z jego postępów i stwierdziła, że już teraz wszystko będzie dobrze i dopiero za rok się spotkamy. Mówiła mi, że miała podejrzenia na początku, że mój syn ma zespół Aspergera, ale jednak go wyklucza.Nie minęło kilka miesięcy i znowu się zgłosiłam do pani psycholog, bo syn znowu miał napady agresji (o których wcześniej nie wspomniałam), nie potrafił się skupić na prostych zadaniach, na rozmowie, miałam wrażenie, że nie słyszy lub nie słucha co się do niego mówi. Pani psycholog powiedziała, że jedyną rzeczą jaka może mu pomóc jest przedszkole. Jednak syn nigdzie się nie dostał do przedszkola, a na prywatne nas nie stać, bo tylko mąż pracuje, a ja wychowuje dwójkę dzieci i nie mam możliwości pójścia do pracy. Tak więc dziś syn ma 4 lata, używa wielu słów, tworzy zdania które dla mnie i męża są zrozumiałe. Np. "Mama chodź hadzia tu, tu patrz yy misio".Nie umie zapamiętać nazw kolorów, gdy ktoś zadaje pytanie jak ma na imię , odpowiada "3 lata" lub "co robiłeś na podwórku?" syn odpowiada : "podwórku... tak!" Widzę, że syn nie rozumie prostych pytań, poleceń a mówię do niego najprostszym językiem jakim tylko umiem. Dziwną rzeczą dla mnie jest to, że syn ma doskonałą pamięć, nie tylko do obrazków, ale też do miejsc. Potrafi sam napisać literki, które gdzieś zobaczył, napisze: "tata", "lala"itd. i wie, co napisał. Potrafi policzyć np. kredki, zapamiętuje wierszyki, słowa piosenek itp.
Ma 4 lata i rzadko chce pić ze szklanki, ma swój kubek, z którym się nie rozstaje, tak samo jak z poduszką, bez niej nie zaśnie. Ogólnie jest spokojnym dzieckiem, usiądzie sobie koło łóżka, weźmie dwa samochodziki i się bawi, strasznie wczuwa się w zabawę. Uważam, że ma wielką fantazję, dla niego zabawki ożywają, gdy ja udaję, że misiu do niego mówi - on jest w niego tak wpatrzony i widać, że faktycznie wierzy w to, że miś do niego mówi. Nie niszczy zabawek, jest strasznie przywiązany do swoich ciuchów, nie lubi rzeczy nowych, wtedy płacze, że to nie jego. Tak samo jest z płcią, on nie uważa siebie ani za chłopca ani za dziewczynkę, on jest Szymon i nie umiemy mu w żaden sposób tego wytłumaczyć. Wydaje mi się, że jest bardzo inteligentny, potrafi zrobić wiele rzeczy, które wymagają myślenia, które są ponad jego wiek. Od kilku tygodni zaczął się "cofać" - domyślam się, że to tylko chwilowe - syn nie chce samodzielnie jeść, ubierać się, śpi z nami w jednym łóżku i zaczął mówić (nie cały czas, ale często) sylabami np. "ma ma", domyślam się, że to przez zazdrość o młodszego brata, który ma 1,5 roku i jest naprawdę rozgarniętym dzieckiem, zaczyna mówić, pokazuje, rozumie nawet trudne polecenia. Staram się traktować ich jednakowo, bawimy się razem i spędzamy cały czas razem, jednak jest ciężko. Mniejsze dziecko potrzebuje więcej uwagi, ale staram się jak mogę.
Mam nadzieję, że w jakimś stopniu odzwierciedliłam nasz mały-wielki problem, byłabym wdzięczna za Pani opinię.
Dziękuję i pozdrawiam

Aga