Witam serdecznie, moje dziecko za kilka dni kończy 10 lat, to co martwi mnie bardzo jest z całą pewnością moją winą. Może zacznę od początku. Od samego urodzenia moich synków zawsze zajmowałam się nimi sama, mąż ciągle pracował od poniedziałku do piątku wracał do domu po 21.00. Tak jest i dziś, starszy synek od małego lubił się bawić zabawkami, puzzlami itp. młodszy tylko tym czym ja się zajmowałam, tj. w kuchni, ogrodzie itp. Był ciągle ze mną, wszędzie i zawsze od niedzieli do niedzieli.
Najpierw w szkole zaczeły się problemy z brakiem kolegów wynikające z jego egoizmu do tego stopnia, że zmieniliśmy szkołę, ale najgorsze jest to, że w domu jest nie do zniesienia. Nie ma sytuacji żeby coś było nie po jego myśli, potrafi kłócić się i wymuszać na nas co tylko chce. Aż w końcu dla świętego spokoju każdy mu ulega. Wtrąca się we wszystko co tylko możliwe, nie można ugotować w spokoju obiadu, bo stoi i we wszystkim chce pomagać, nie można wyjść z domu do miasta, bo on musi też brać w tym udział, mąż robi remont - on zawsze stoi obok i próbuje wiercić dziurki - gdzie to jest wręcz niebezpieczne. Taki typowy stary maleńki. W domu są wieczne kłótnie - krzyk i płacz na zmianę, nie ma dnia bez krzyku. Ja jestem osobą, która z natury lubi spokój, nasz starszy 12 letni syn też, ale od pewnego czasu sama obserwuję, że zaczęłam mówić głośniej. Dodam jeszcze, że niemal 7 lat spał z nami w jednym łóżku i to był wielki błąd. Dodam też, że mój mąż jest awanturnikiem, zawsze krzyczał, nie można mu nic powiedzieć co mu nie leży, bo podnosi głos i wiem, że to jest największy problem. Mam ochotę uciec. Nie wiem jak mam wychować moje dziecko, brakuje mi sił, nie umiem być stanowcza - on mnie nie słucha, pyskuje i wymusza ciągle, że mam siedzieć z nim w jego pokoju. Mieszkamy na peryferiach miasta i nie ma tutaj żadnych kolegów. Proszę o pomoc.

Gosia