Witam serdecznie,

moja córka ma 5 lat. Jest dzieckiem wesołym, mądrym, bardzo empatycznym. Od zawsze była nieśmiała. Kiedy miała dwa lata wręcz uciekała przed innymi dziećmi na placu zabaw. Kiedy bawiła się w piaskownicy i przychodziły dzieci, ona natychmiast z niej wychodziła. Najczęściej przybiegała wtedy do mnie smutna. Aż do przedszkola pozostawała w domu ze mną i swoim tatą. Charakter naszej pracy pozwalał nam na "wymienianie się" opieką nad córką. Dużo czasu również spędzała ze swoimi babciami. Tak więc przedszkole było jej pierwszym spotkaniem z tak dużą grupą rówieśników. Tak jak przypuszczaliśmy, córka nie była nim na początku zachwycona. Płakała codziennie przez pierwsze dwa miesiące. Budziła się w nocy z płaczem i prosiła, żeby nie iść do przedszkola. Nie bawiła się z dziećmi, ale przez to, że często płakała Panie ją tuliły i poświęcały jej więcej czasu. Później płacz się skończył i nawet pojawiały się dni, kiedy córka z przyjemnością szła do przedszkola. Jednak przez te dwa lata nie wyraziła ochoty zabawy z rówieśnikami. Zawsze chodzi za Panią, czasami bawi się z jedną dziewczynką, którą zna jeszcze z czasów "przed-przedszkolnych". Widzę również, że dzieci uczęszczające do jej grupy również straciły zainteresowanie nawiązania znajomości z córką. Rok temu urodził się jej brat. Relacja między nimi jest wspaniała. Córka uwielbia się nim "opiekować", rozśmieszać go, przytulać i całować. Zauważyłam również, że wspaniale odnajduje się w grupie niemowlaków – kolegów syna. Jest wtedy szczęśliwa, roześmiana, bardzo odważna... zupełnie inna niż w towarzystwie rówieśników. Kiedy ją o to powiedziałam, ona odpowiedziała, że nie lubi się bawić z dziećmi w przedszkolu, woli małe bobasy. Moje pytanie brzmi: jak powinniśmy z mężem wspierać córkę oraz zachęcać ją do kontaktów z rówieśnikami? A może zbyt mocno nam na tym zależy i powinniśmy odpuścić?

Pozdrawiam,
Magda