Witam,
Mamy 15-miesięczną córkę i rozmawiamy z córką w dwóch językach: polskim i norweskim. Mąż jest Norwegiem, mieszkamy w Polsce. Zależy nam na tym, żeby dziecko znało obydwa języki, więc żeby wspierać męża w nauce córki j. norweskiego (mąż spędza z córką mniej czasu niż ja, też jest dodatkowo dosyć małomówny :)), dziecko ogląda bajki głównie w j. norweskim i czasem ja zwracam się też do córki po norwesku. Zastanawiam się jednak czy na pewno w ten sposób pomagam, bo mam na pewno polską intonację i mogę nie mówić poprawnie... Natomiast z mężem rozmawiamy po polsku, mąż zna j. polski dość dobrze, ale robi też błędy, czasem zapomina się i zwraca się do dziecka po polsku (stara się tego unikać). Czy nie namieszamy za bardzo dziecku w głowie? Może powinniśmy coś zmienić w naszym postępowaniu? Dodam, że córka jest bardzo rozgadanym dzieckiem, obecnie niektóre przedmioty nazywa po polsku, a niektóre po norwesku (wybiera tę łatwiejszą wersję), ma do tego swój "własny język" - potrafi długo dyskutować w sobie tylko znanym języku, zmieniając intonację, bawiąc się głosem - wydaje nam się, że jest dużo bardziej rozwinięta językowo niż jej rówieśnicy. Będę wdzięczna za poradę, pozdrawiam.

Kasia