Międzynarodowy Dzień Osób Niepełnosprawnych

3. grudnia obchodziliśmy Międzynarodowy Dzień Osób Niepełnosprawnych. Ustanowiła go Organizacja Narodów Zjednoczonych w 1996 roku, dla przybliżenia społeczeństwu problemów osób niepełnosprawnych. Ma to pomóc integracji, ale też zrozumieniu. To ważne, nie tylko od święta.

Istnieje wiele organizacji, fundacji wspierających chore dzieci oraz ich rodziny. Bo wczesny okres życia dzieci to często intensywne terapie, ćwiczenia, zajęcia, leczenie – i może to trwać nawet całe ich życie. Przyczyn i rodzajów niepełnosprawności jest wiele. Nie wszystkie umożliwiają najmłodszym uczęszczanie do przedszkola, szkoły. Niektóre jednak tak.

Chronić dzieci przed złym traktowaniem

Jeśli chodzi o odbiór niepełnosprawności przez dzieci, to znane nam są dwie reakcje. Badania dowiodły, że dzieci mogą nie zauważać niepełnosprawności. Potrafią bawić się z innymi dziećmi, bez zwracania uwagi na jakieś różnice.

Z drugiej strony, kiedy zaczną już dostrzegać, że “Zosia ma chorobę Downa”, “Julek nie mówi”, a “Zosia jest inna”, bo ma zespół Aspergera, potrafią być szczere i ranić słowami. Dzieje się to zwłaszcza w szkole i bardzo źle się to odbija na poczuciu wartości dzieci niepełnosprawnych. W przypadku tych drugich również, dlatego należy powstrzymywać złe zachowania.

Obowiązkowa rozmowa

Zadaniem rodziców jest rozmawiać z pociechami na tematy trudne, w tym o niepełnosprawności. Oczywiście wtedy, kiedy nadejdzie na to odpowiedni czas. Dobrze jest się do tego przygotować, najlepiej korzystając z książeczek obrazkowych. Historie, które przywołują coś znajomego, z czym mamy do czynienia w swojej okolicy, są bardzo pomocne podczas tłumaczenia dziecku ważnych spraw. Nie można od tego uciekać. Dzięki uświadamianiu, dziecko w przyszłości będzie wiedziało jak się zachować, rozumieć dane sytuacje.

Zdobędzie też cenną wiedzę na temat obcowania z drugim człowiekiem, który jest wartościowy taki, jaki jest. Nauczy się asertywności, kiedy będzie świadkiem niesprawiedliwego traktowania jakiejś osoby. A asertywność jest elementem dojrzałości.

Jaki dajemy przykład?

Inna ważna rzecz, którą warto podkreślić, to przykład, jaki rodzice dają swoim pociechom. Możemy nie zdawać sobie sprawy z tego, że kiedy coś mówimy i robimy, dziecko nas słyszy i widzi, a potem naśladuje. Niech nasze słowa więc współgrają z czynami.

Pamiętajmy, że od osób niepełnosprawnych możemy się dużo nauczyć. Bardzo często są oni ludźmi wdzięcznymi, cieszącymi się z najprostszych rzeczy, z tego co mają. Są pełni pogody ducha i poczucia humoru. W kontaktach z ludźmi raczej nie wartościują innych na lepszych i gorszych, przyjmują każdego takim, jaki jest. To na pewno cenna lekcja dla nas.

Jak jeszcze inspirują nas osoby niepełnosprawne? Myślę, że odwagą, z jaką podchodzą do codziennych wyzwań i do życia w ogóle – bez przejmowania się, co inni o nas powiedzą, czy pomyślą.

Miłość w praktyce

Mama córki z porażeniem mózgowym, powiedziała mi zdecydowanie, że osoby niepełnosprawne uczą nas przede wszystkim miłości. Dajmy się jej uczyć.

Przejawem miłości i akceptacji jest takie działanie, dzięki któremu osoba niepełnosprawna może uczestniczyć w życiu społeczeństwa, w różnych sferach. Cieszę się, że w moim rodzinnym mieście zdecydowano się na zainstalowanie windy w niemłodej szkole podstawowej. Było to bardzo ważne dla dziewczynki poruszającej się na wózku, która zaczęła uczestniczyć w lekcjach, odkąd osiągnęła odpowiedni wiek. W nowo wybudowanym gimnazjum, winda była już czymś podstawowym. Pewnie świadczy to o wzroście świadomości wśród ludzi. Mam nadzieję, że nie tylko w moim mieście.

Przykładowe książki pomocne w tym temacie, a przy okazji będące fantastyczną literaturą to:

Clementine Beauvais, Pasztety do boju - niepełnosprawność ruchowa
Frances Hodgson Burnett, Tajemniczy ogród - niepełnosprawność ruchowa
Per Nilsson, Inny niż wszyscy - zespół Aspergera
Roksana Jędrzejewska Wróbel, Kosmita - autyzm
Iwona Chmielewska, Oczy - brak zdolności widzenia
Menena Cottin, Rosana Faria, Czarna książka kolorów - jak niewidomi odbierają świat