Witam,

zgłaszam się do Pani z prośbą o pomoc, chodzi o mowę dwuletniego synka. Syn jak był młodszy to mówił „mama”, „tata”, „baba”, „ dziadzia”, podobno „wujek”, ale ja tego nie słyszałam, bo od 8 miesiąca rolę niani przejęła babcia. Słowa te wymawiał niewyraźnie i rzadko, nie do końca byłam pewna czy chodzi o mnie, ale chyba wie, kto jest kto, bo jak się mówi: "idź po tatę" to wie, kto to tata. Mówił też "kotek" na kota, "koko" na kurkę. Miał też moment, że mówił wyraźnie: "słyszysz, widzisz, jedziesz" i chyba nawet było to związane z stacją. Teraz mówi czasem: "mama, tata, baba, koko, da(daj)" no i magiczne "nie" oraz "siusiu".

Zauważam, bo od niedawna nie pracuję i opiekuję się synkiem, że mówi głoski i chętnie je ćwiczy: a, e, b, ale jak ma powiedzieć bu, ba, be to ma problem. Niepokoi mnie to, że nie jest zainteresowany ćwiczeniem mowy, jak ja do niego mówię to nie słucha, szybko się irytuje i traci zainteresowanie, podobnie z innymi osobami, mam wrażenie, że nie próbuje naśladować, jeśli mu się to zdarzy to bardzo rzadko. W ostatnim czasie zaczęłam z nim chodzić na rytmikę i mam wrażenie, iż też nie jest zainteresowany tak, jak inne dzieci. One pokazują główkę, uszka, oczka, nawet młodsze, a synek czasami coś pokaże, ale jest bardziej zainteresowany fortepianem i biega jak szalony, najlepiej by cały żłobek zwiedził, inne dzieci bawią się, a syn biegnie do drzwi żeby zobaczyć, co za nimi jest, lubi te zajęcia i jest bardzo towarzyski (lubi dzieci i innych ludzi, ale jak jest w nomy miejscu to musi wszytko zobaczyć, wypicie spokojnie kawy u znajomych nie wchodzi w grę, wyciąga z szafy, włącza i wyłącza telewizor itp., jak zna już miejsce to nie jest tak źle, a że jest śmiały to raczej nie wstydzi się i nie boi nowych ludzi to zwiedza bez zahamowań nowe miejsca), ale chyba ma problem z koncentracją uwagi, teściowa twierdzi, iż nie, bo jak z nim przebywała to potrafił obejrzeć bajkę, pobawić się zabawkami.

Moja mam uważa, że syn jest nadpobudliwy, rzadko go widuje, ale o synu mojej cioci mówiła, że ma autyzm, a ciocia twierdziła, że chłopcy mówią później, ale niestety okazało się, że Igor ma autyzm, więc podeszłam do tego poważnie, bo syn cały czas jest w ruchu, jest bardzo sprawny ruchowo porównując go z innymi dwulatkami, ale to mówienie i bak chęci nauki mowy nie daje mi spokoju. Ja mam dysleksję i to bardzo mocną, pamiętam godzinne ćwiczenia nad pisaniem, miałam taką dysleksję, że Pani, która mnie prowadziła powiedziała, iż w ciągu 25 lat nie miała takiego dziecka, a jak skończyłam studia to się popłakała, bo stwierdziła, że to jej zawodowy sukces. Oczywiście wiem to teraz jako dorosła osoba, wtedy mi tego nie mówiła. I wiem, ile jakieś opóźnienia wymagają pracy od dziecka i zdaję sobie sprawę, że im prędzej coś się wykryje, tym lepiej.

Dodam, że niestety od zawsze leciała w domu muzyka i telewizor, do ósmego miesiąca życia zasypiał przy muzyce relaksacyjnej, ja nie znoszę ciszy i robiłam ten błąd. Nie wiem, skąd brak zainteresowania mówieniem? I jakie są objawy nadpobudliwości i u jakiego specjalisty można to sprawdzić do kogo się zgłosić? Proszę o pomoc.

Kamila