Witam serdecznie,
Bardzo niepokoi mnie postawa mojego 5-letniego synka. Ale po kolei. Swoja przygodę z przedszkolem rozpoczął w wieku 2,5 roku. Był najbardziej lubianym dzieckiem w grupie, starsze dziewczynki nosiły go na rękach, bawiły się jego wówczas długimi kręconymi włoskami, każdy chciał się z nim bawić. Panie przedszkolanki wychwalały go pod niebiosa, że taki samodzielny, koleżeński, miły. Dobra passa trwała przez 2 lata. Gdy wrócił do przedszkola po wakacjach letnich nagle nastąpiła zmiana. Amadeuszek wchodząc do sali staje na środku ze spuszczoną głową i tak potrafi stać kilkanaście minut, po czym podchodzi do klocków w rogu sali i się "bawi" - tego nawet zabawą nie można nazwać. Bierze do rączki klocek i anemicznymi ruchami ogląda go z każdej strony, po czym równie anemicznym ruchem i z obojętnością układa. Z nikim się nie bawi, nie reaguje na polecenia przedszkolanek, błądzi myślami, nie bierze udziału w zajęciach, gdy jest zapytany o bajkę, która dopiero co została przeczytana, nie wie co odpowiedzieć - każdorazowo mówi "nie wiem" albo "nie umiem". Nie wypełnia kart pracy, nie śmieje się, a nawet potrafi w trakcie rozmowy odwrócić się plecami do przedszkolanki.
Ma bardzo miłe i oddane grono pedagogiczne, z jedną z jego przedszkolanek znam się od dziecka, dlatego wiem jak bardzo starają się przywrócić dawnego Amadeuszka.
Co dziwne w domu jego zachowanie w najmniejszym stopniu nie uległo zmianie. Nadal jest radosny, wszędzie go pełno, czuły, inteligentny i niezwykle pomysłowy. Dlatego też nie rozumiem jego zachowania w przedszkolu. Jedyne co się zmieniło to fakt, iż szybciej się denerwuje.
Z mężem jesteśmy załamani, ponieważ od września idzie do zerówki, a co za tym idzie nowa Pani, która nie będzie wiedziała, że Ami był innym dzieckiem w placówce, nie będzie wiedziała jaki jest w domu i czego się boję to fakt, iż zostanie skierowany do szkoły specjalnej, ponieważ wyda opinie na podstawie tego co zobaczy.
Z mężem robiliśmy już chyba wszystko. Rozmowy, nagrody, kary, prośby, próbowaliśmy stymulować syna poprzez muzykę. Tuż przed wyjazdem do przedszkola włączaliśmy mu radosne piosenki by Go nakręcić i nic. Jak by chodził do przedszkola za karę. Nie ma w nim energii. Dopiero eksplozja następuje po powrocie do domu.

Nie wiem już jak mamy Mu pomóc...

Aneta