Babcia Danusia (na zdjęciu kilkuletnia babcia w żłobku) - to mała, drobna i zazwyczaj uśmiechnięta dziewczynka, ale okazuje się, że także bardzo waleczna. Babcia miała starszego brata, który w przeciwieństwie do niej był
raczej delikatnym i wrażliwym dzieckiem. Pewnego dnia, gdy bawił się przed domem jeżdżąc na rowerze został zaczepiony przez kilku starszych, około 10 letnich chłopców. I tutaj musimy sobie teraz wyobrazić 5-letnią blondyneczkę wybiegającą z podwórka (o zgrozo!) z motyką dwa razy większą od niej samej krzyczącą "Tadziu!, Ty sobie jeździj na rowerku, a ja będę Cię pilnować. Niech no tylko spróbują Ci zabrać rowerek.". Towarzystwo się rozpierzchło bardzo szybko (do tej pory nie wiem czy raczej ze strachu przed motyką w rękach kilkulatki czy raczej dlatego, że już wystarczająco się ubawili tym widokiem), a mały Tadzio mógł dalej bezpiecznie się bawić.

Dziadek Andrzej (na zdjęciu wraz z moim PRAdziadkiem, PRAPRAbabcią i swoim
młodszym bratem) - jako starszy brat licznego rodzeństwa zazwyczaj poważny i spokojny chłopiec, ale pewnego dnia wpadł na genialny pomysł urozmaicenia sobie dnia dość niebezpieczną zabawą - kręcenie rozpalonymi węgielkami na sznurku. Inne czasy, małe dzieci same na gospodarstwie, rodzice w pracy, a chłopcom wpadł do głowy ten ryzykowny pomysł. Oczywiście nie byłoby o czym opowiadać, gdyby zabawa skończyła się dobrze. Kręcony przez dziadka węgielek urwał się i wpadł niefortunnie na dach szopki z drewnem, by po chwili wzniecić niemały pożar. Dziadek jako najstarszy z rodzeństwa, młodszego brata wysłał po pomoc na wieś, a sam rozpoczął gaszenie pożaru. O dziwo nikt z sąsiadów nie przybył z pomocą. Pożar dzieci musiały ugasić samodzielnie, co pewnie wpłynęło na ich dalsze wybory życiowe - obaj bracia zostali strażakami.

Maciuś