Witam serdecznie,

jesteśmy parą polsko- francuską mieszkającą w kraju, gdzie obowiązują 3 języki urzędowe (fr, niemiecki i luksemburski). Mamy 22-miesięcznego synka. Mówimy do niego tylko i wyłącznie w językach ojczystych (ja po polsku, mąż po francusku), zaś między sobą (ja i mąż) rozmawiamy po angielsku. Synek przepięknie od 2 miesięcy "rozgadał się" po polsku, potrafi budować proste zdanie, używa wielu czasowników połączonych z rzeczownikami, wskazuje, nazywa, opisuje przedmioty i sytuacje. Ja nie pracuję i dokładam wszelkich starań, aby smyk był biegły w języku tak bliskim memu sercu. Dodam, że synek również dobrze radzi sobie z językiem francuskim, dość sporo mówi, wszystko rozumie i reaguje na polecenia. Angielski, jako że jest językiem pasywnym, pozostaje w tyle, synek wiele rozumie ("wydało się" to podczas spotkań z anglojęzycznymi znajomymi i ich próbami komunikacji z małym, my w obecności innych nadal mówimy do niego tylko pl/fr ), potrafi ok. 4-5 słów powiedzieć nawet po angielsku.

Tutaj pojawia się moje pytanie, czy posłać synka do żłobka francuskojęzycznego, czy dalej zajmować się nim i "walczyć" o dobry polski, skoro tak pięknie mu idzie? Wydaje mi się, że francuski i tak prędzej czy później stanie się jego pierwszym językiem (otoczenie, żłobki, przedszkola, szkoły, znajomi, dziadkowie itp.), na angielski zawsze będzie miał czas, czy nie zaprzepaści to tego, co do te pory udało nam się osiągnąć z językiem polskim? Mąż uważa, że w niczym to nie przeszkodzi, mnie zaś wydaje się, iż pójście do francuskiego żłobka zatrzyma lub mocno spowolni proces nauki polskiego. Bardzo proszę o poradę.

Pozdrawiam,
mama Stefanka - Kaja