Dzień dobry. Jestem mamą 2 chłopców 8 i 4 letniego. O ile z 4 latkiem nie mam większych problemów (zupełne przeciwieństwo brata) o tyle z 8 latkiem nie mogę sobie poradzić. Nie wiem czy to są "normalne" zachowania dziecka, z którymi rodzic może sobie sam poradzić czy powinnam zgłosić się o pomoc fachowca. A mianowicie: Starszy syn właściwie od najmłodszych lat był chłopcem trochę bojaźliwym, nieśmiałym. Bał się zostawać z opiekunką bał się innych nie potrafił nawiązać kontaktu z innymi dziećmi zawsze wolał stać trochę z boku. Nie potrafił "walczyć o swoje". Sytuacja pogorszyła się, gdy urodził się brat (miał wtedy 4 lata). Oczywiście nam wtedy wydawał się dużym samodzielnym chłopcem, który już nas nie potrzebuje i cała nasza uwaga skupiła się na młodszym. Chyba trochę za późno zauważyliśmy swój błąd. Do tego doszło jeszcze nasze postępowanie, że wszystko trzeba dać młodszemu (np. zabawki) i ustępować mu we wszystkim, bo on jest przecież taki malutki. Syn zaczął czuć się niekochany i mówił, że kochamy tylko jego brata. Pomimo naszych starań przy każdej okazji, gdy w czymś nie chcemy mu ustąpić ciągle nam to powtarza. Jest bardzo nerwowy. Bardzo łatwo wyprowadzić go z równowagi (nawet czymś takim, że np. jest w błędzie i chce się mu coś wytłumaczyć) krzyczy wtedy, płacze itp. Nie potrafi usiedzieć nieruchomo albo kiwa się na krześle a gdy się go przytrzyma to zaczyna kiwać nogami. Cały czas ma spocone ręce. Nie potrafi przespać całej nocy. Nie potrafi długo się nad czymś skupić szybko się zniechęca. Bardzo boi się ciemności i zostania samemu w pokoju, chociaż ktoś jest w pokoju obok. Trzeba z nim być w łazience, gdy się kąpie i nie pomaga to, że ma otwarte drzwi i głośno się rozmawia. Nie ma mowy żeby zasnął sam w pokoju nawet przy zapalonej lampce. Do tego jeszcze doszło to, że od września zmieniamy miejsce zamieszkania no i oczywiście będzie zmiana szkoły. To takie podstawowe sprawy, które mi się nasuwają. Proszę o radę, co mamy zrobić, aby mu pomóc? Dziękuję.


Pytanie przysłała pani Aga