Witam,
Pozwalam sobie pisać do Pani z prośbą o pomoc lub opinię, która pokieruje prawidłowo mój sposób myślenia i reagowania;
mam dwójkę dzieciaków - 4,5-letniego Karola i 2-letnią Majkę;
mam również dużo "wypracowanego" szczęścia - szybkie porody, przespane noce, dobrze rozwijające się dzieciaki, moim zdaniem - bardzo dobre relacje rodziców z dzieciakami.
Dzieciaki chodzą do przedszkola, Karol zaczął standardowo czas przedszkolaka, Majka nieco wcześniej, przedszkole ich bawi i cieszy, nigdy nie mieliśmy problemów z adaptacją dzieciaków do innych warunków niż domowe; dzieciaki są bardzo empatyczne, otwarte na nowe miejsca, nowe znajomości.
Od kilku miesięcy zauważam zmiany w sposobie zachowania Karola - z rezolutnego, samodzielnego dziecka z dnia na dzień zamienił się w wymagającego opieki i pomocy kapryśnego malucha - nie ma ochoty samodzielnie się przebierać, wykonywać prostych, codziennych czynności, moje prośby dotyczące wykonania czegokolwiek powtarzam kilkakrotnie, czasami bez efektu; nie ma mowy o tym, co kiedyś było normalne - o samodzielnym "ścieleniu" łóżka, ubieraniu się, sprzątaniu po posiłku... Dodatkowo pojawiły się problemy z utrzymaniem moczu - nagminnie mokra bielizna... Naszym rozmowom nie ma końca, wprowadzamy systemy kar i nagród, które nie robią na Karolu większego wrażenia; przyznaję, że jestem emocjonalnie wyczerpana; analizuję sytuację - nie mam punktu, który byłby przyczyną, starterem dla takich zmian, przyznaję, przestajemy sobie radzić z tym problemem. Czy w Pani opinii zasadne jest szukanie pomocy u lekarza psychologa?

Alina