Proszę o pomoc i poradę. Jestem mamą 26-miesięcznego chłopca, który nie chce mówić. Mówi tylko: mama, tata, baba, cio – czyli ciocia, gol – czyli Igor, jego imię, Nee- czyli Nela, imię psa dziadków, na nie mówi: y-y i kiwa głowa w bok , na tak – yhy i kiwa głową w dół i w górę.
Wyrazy dźwiękonaśladowcze czyli jak robi: pies - haha, kotek- miau, mysz - pipi, lew - wrawra, żaba – kumkum, bocian - klekle, pszczółka –bzbz itp.
Jak coś chce to mówi „diii” albo „die”, bierze za rękę i ciągnie i pokazuje palcem co chce. Jak jest głodny to mówi: mniam mniam. Ogólnie mówi dużo, ale po swojemu.
Jest bardzo samodzielny, pije z normalnego kubka, sam zje, sam myje ząbki, wszystko by chciał robić sam. Nie jest wstydliwy, wręcz przeciwnie jest odważny w stosunku do innych, bardzo lubi kontakt z innymi dziećmi.
Jest bardzo energiczny, od pół roku nie śpi w dzień, lubi tańczyć i najlepsze zabawy to są te w ruchu.
Od 22 miesiąca nie nosi pieluszek, jak chce siku to woła „dii” i pokazuje na siurka, a jak chce kupę to pokazuje na pupę.
Od kilku dni ćwiczę z nim różne miny i ruchy języka - chętnie to powtarza, jak również posiadamy takie magnetyczne literki i ja przykładam np. literkę A do policzka i mówię „a”, a potem on robi to samo, w ten sposób ładnie powtarza większość literek. Mimo to jak go poproszę, żeby powiedział różne wyrazy np. daj, to, pić, jeść, bułka, woda itp. to kiwa głową i mówi, że nie powie - oczywiście robi to w swoim języku. A jak próbuje na nim wymusić, żeby coś powiedział to on się zaraz denerwuje.
Na bilansie dwulatka nasza pediatra stwierdziła, że ma jeszcze czas. Jednak jakoś mnie to nie przekonało. Proszę o pomoc i poradę. Czy mam wybrać się do specjalisty czy ćwiczyć z nim w domu?

Ania M.