Witam. Jestem mamą dziewczynki- 6.5 roku. Córka zawsze była bardzo wrażliwym dzieckiem, ale w ostatnim czasie dzieje się coś bardzo niepokojącego. Cztery miesiące temu urodziło nam się drugie dziecko i wszystko to się znacznie nasiliło, ale już wcześniej (w ciąży tez zdarzały się problemy). Córka ciągle potrzebowała zapewnień, że ją kochamy, bała się zostawać bez nas- choćby w domu z dziadkami, z którymi mieszkamy- zaraz płakała, panikowała, kiedy się uderzyła, kiedy się przewróciła, płakała, bo coś nie poszło po jej myśli... Myśleliśmy, że nie może oswoić się z tym, że pojawi się rodzeństwo i chce zwrócić na siebie uwagę, ale od kiedy urodziło się drugie dziecko, córka ma także inny problem. Otóż nadmiernie zaczęła się przejmować, co powiedzą i jak zareagują inni – nawet, jeśli inni nie mieli z tym problemu, np. bo przez przypadek zniszczyła rysunek koleżanki, bo co powie koleżanka czy kolega jeśli się dowie, że miała takie czy inne niepowodzenie, bo się pobrudziła i co powie mama, bo zjadła drugiego loda i co powie tata... Widać, że bardzo to przeżywa, bo albo skubie palce, albo bluzkę, albo ssie włosy, naprawdę się denerwuje jak ktoś zareaguje, nawet jeśli nikt nie podnosi głosu, a koleżanki czy koledzy nie są obrażeni. Ostatnio jednak boi się wychodzić do ogrodu, bo sąsiadka ma małe szczeniaczki i kotki i co powie ona - koleżanka albo jej rodzina, że one podchodzą do ogrodzenia, a my je głaszczemy albo przechodzą do nas po siatką. Rozmawialiśmy z mężem już z sąsiadami, którzy przy córce powiedzieli, że to nie jest problem i może się z nimi bawić, ale to nie pomaga. Ja także próbowałam z nią rozmawiać, ale mam wrażenie, że to nic nie daje - do ogrodu wychodzi tylko w naszym towarzystwie i ciągle patrzy czy ich tam nie ma. Dodam, że z dziewczynką z sąsiedztwa do tej pory się lubiła i często odwiedzała, ale zawsze bardzo ważne było, co ona powie. Mam wrażenie, że ona boi się odrzucenia, że jak coś się nie spodoba koleżance to ją "zostawi" i nikt nie będzie się z nią bawił... Mąż próbował już nawet wbrew woli córki bawić się z tymi zwierzętami, żeby pokazać, że nic się nie stanie, jeśli to zrobimy, ale to też nie pomogło.
Wyrzucam sobie, że czasem córka niestety słyszała jak się kłóciliśmy z mężem, albo czasem krzyczeliśmy na nią jak prośby nie pomagały - ja też jestem osobą bardzo nerwową i leczyłam się już na nerwicę i depresję. Nie wiem, co robić - mąż mówi, że samo minie, ale ja bardzo się martwię o Małą...

Magda