Witam serdecznie Pani Magdo,

zdecydowałam się do Pani napisać, bo szukam pomocy w rozwiązaniu problemu, który nie daje mi spokoju. Jestem nauczycielką i pracuje w przedszkolu, w tym roku mam grupę dzieci trzyletnich. W tej grupie mam 14 chłopców i 10 dziewczynek. Wśród chłopców mam szóstkę chłopców, którzy sprawiają wiele problemów. To, że biegają i mają mnóstwo energii, że nie zawsze słuchają poleceń nauczyciela, jestem w stanie zrozumieć, bo to pierwsze miesiące w przedszkolu i wiadomo, że dzieci muszą poznać i nauczyć się zasad i odpowiedniego zachowania w przedszkolu. Ale wśród tej szóstki jest dwóch, którzy nie słuchają żadnego z poleceń, chłopcy ci znają się ze żłobka i razem (ku radości rodziców) dostali się do dej samej grupy przedszkolnej. Chłopcy przez 2-3 tygodnie w przedszkolu zachowywali się dobrze, odkąd już dobrze się poczuli i pewnie, dają do wiwatu.
Mówią do mnie i pani woźnej po imieniu (żadna rozmowa czy pogadanki nie dają rezultatu), biją siebie nawzajem i inne dzieci, pyskują do mnie, biją, kopią i plują na mnie, chwile wyciszenia czy odizolowania od grupy nic nie dają. Rozmowy z rodzicami tez nic nie dają. Rodzice śmieją się z tego, a gdy rozmawiałam z rodzicami na temat wycieczki do lasu, gdzie ich dzieci uciekały mi i wcale mnie nie słuchały, to śmiejąc się podsumowali, że dziecko ma dużo energii.
Nie wiem Pani Magdo co robić. Pracuje już parę lat jako nauczyciel w przedszkolu, ale jeszcze takiego problemu nie miałam, bo z czasem dziecko zmieniało się i podporządkowywało się życiu przedszkolnemu; a tu z każdym dniem jest coraz gorzej. Do domu przychodzę tak wykończona, że nie mam siły dla swoich dzieci i rodziny. Codziennie rano wstając mówię sobie, że nie poddam się i zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby zmienić tych chłopców (wiem że duża rola jest tutaj rodziców).
Nadmienię jeszcze, że grupę tą prowadzą trzy nauczycielki, ja jestem główną nauczycielką, a dwie przychodzą dwa razy w tygodniu. Wiem, że w oczach niektórych ludzi (nawet nauczycieli) nie powinnam przyznawać się do takiego stanu - że nie umiem poradzić sobie z dziećmi, ale jestem tak zdesperowana, że proszę o radę.

Kasia