W 2011 roku na ekrany kin weszło „Rio” – barwna animacja w reżyserii Carlosa Saldanhy, twórcy „Epoki lodowcowej”, który marzył o tym, by przybliżyć widzom swoje rodzinne miasto. Wymyślił historię o udomowionym ptaku, który wyjeżdża do barwnego Rio de Janeiro i przeżywa wielką przygodę.
Ważnym elementem filmu jest muzyka, która nie pozwala stać w miejscu – mieszanka brazylijskich dźwięków i współczesnego popu. Na soundtracku znajdują się utwory skomponowane przez brazylijską gwiazdę muzyki, Sergio Mendesa, a nad całością czuwał kompozytor John Powell.
Pierwsza część „Rio” zarobiła prawie pięćset milionów dolarów i stała się światowym hitem. Druga część pokazuje życie Blu i Julii, którzy założyli rodzinę, mają trójkę dzieci i mieszkają w Rio. Blu stawia czoło swojemu wrogowi Nigelowi oraz próbuje nawiązać przyjazne stosunki z przerażającym teściem.
Blu i Julia wiodą w Rio szczęśliwe życie. Mają trójkę cudownych dzieci – Bię, która uwielbia czytać i wdała się w tatę, Tiago – najmłodsze z potomstwa, które uwielbia przygody i jest łobuziakiem oraz Carlę – najstarszą córkę, która kocha śpiewa i pragnie być artystką.
Julia dochodzi do wniosku, że dzieci muszą się nauczyć żyć jak dzikie ptaki, dlatego namawia rodzinę na wyprawę do Amazonii. Przyjaciele Blu – Nico, Pedro i Luiz-ostrzegają go przed niebezpieczeństwami, które czyhają w dżungli. Z kolei optymista Rafael namawia go na wyprawę, bo szczęśliwa żona sprawia, że i mąż jest szczęśliwy.
Gdy rodzina trafia do dżungli, poznaje Eduardo – przywódcę stada, który kieruje się żelaznymi zasadami, Mimi – zadziorną siostrę Eduardo, która zawsze mówi to, co myśli, oraz Roberto – czarującego ptaka, który sprawia, że Blu wpada w kompleksy. Główny bohater martwi się, że nie dopasuje się do dziko-żyjących ptaków i straci rodzinę.
Tymczasem Nigel knuje intrygę, by zemścić się na Blu. Pomaga mu Gabi – urocza, ale i trująca żaba, która z miłości do Nigela posunie się do najgorszych czynów.
Reżyser wiedział, że będzie chciał nakręcić drugą część filmu. Zastanawiając się nad fabułą, zadał sobie pytanie : „Co, jeśli Blu i Julia nie są ostatnimi reprezentantami gatunku?” Dlatego postanowił umieścić akcję filmu w dżungli i pokazać, jak bohaterowie się odnajdą poza dużym miastem.
W „Rio 2” dżungla tętni przede wszystkim... muzyką. „Chciałem zapoznać widzów z innymi dźwiękami. Jestem pewien, że się zachwycą.” - mówi reżyser.
Przy filmie pracował scenarzysta pierwszej części, Don Rhymer. Niestety współpracę zakończyła jego śmierć – twórca zmarł pod koniec 2012 roku. „Don był wspaniałym człowiekiem, który miał wiele fantastycznych pomysłów. Trudno się pogodzić z jego odejściem. Jego dzieło dokończyli wspaniali scenarzyści, ale tęsknimy za Donem i bardzo nam go brakuje.” - dodaje Saldanha.
Reżyseria
CARLOS SALDANHA
Produkcja
BRUCE ANDERSON, JOHN C. DONKIN
Produkcja wykonawcza
CHRIS WEDGE
Scenariusz
DON RHYMER i CARLOS KOTKIN
i JENNY BICKS i YONI BRENNER
Nowela filmowa
CARLOS SALDANHA
Muzyka
JOHN POWELL
Muzyczna produkcja wykonawcza
SERGIO MENDES
Kierownictwo artystyczne
THOMAS CARDONE
Montaż
HARRY HITNER
W POLSKIEJ WERSJI JĘZYKOWEJ WYSTĄPILI:
Opracowanie wersji polskiej Studio Sonica. Nagrań dokonano w Mafilm Audio w Budapeszcie.
Tłumaczenie i adaptacja - Michał Wojnarowski
Reżyseria - Piotr Kozłowski
Dźwięk i montaż - Agnieszka Stankowska Mix - Deluxe
Organizacja produkcji - Agnieszka Kudelska
Produkcja: Blue Sky Studios, Twentieth Century Fox Animation,
Twentieth Century Fox, 2014
Film animowany w polskiej wersji językowej
Barwny, szerokoekranowy, 3D/2D
Czas projekcji: 101 min.
ALE DŻUNGLA!
Pierwsza scena filmu jest jeszcze bardziej spektakularna, niż wielki muzyczny numer z poprzedniej części. „Pokazaliśmy już karnawał, więc przyszedł czas na inną imprezę. Brazylijczycy uwielbiają sylwestra, więc postanowiliśmy zaprezentować noworoczne świętowanie.” - mówi reżyser.
Najpierw poznajemy nowych bohaterów, a potem dobrze znanych Blu i Julię oraz ich trójkę dzieci, którzy wiodą szczęśliwe życie w Rio. Blu dobrze się odnajduje w wielkim mieście, ale Julia martwi się, że dzieci nie wiedzą, co znaczy być prawdziwym ptakiem.
„Dorastała w dżungli, gdzie jest zupełnie inaczej niż w mieście. Jej maluchy żyją jak ludzkie dzieci – jedzą naleśniki, oglądają telewizję. Julia woli życie w dziczy.” - mówią twórcy.
Z kole Blu ceni sobie wygodę i podoba mu się taka egzystencja – nie wyobraża sobie, że mogłoby być inaczej.
Film pokazuje też dalsze losy Lindy, dawnej opiekunki Blu. Kobieta wyszła za mąż za Tulio i oboje przeczesują Amazonię, szukając przedstawicieli gatunku, do którego należą Blu i Julia.
„Ochrona dzikich ptaków to ich misja. Są fantastyczną parą – Tulio myśli, a Linda działa.” - mówią twórcy.
Para odkrywa, że w dżungli żyje stado papug. Kiedy Julia się o tym dowiaduje, postanawia zabrać rodzinę do dziczy. Okazuje się, że wcale nie są ostatnimi przedstawicielami gatunku. „Julia jest bardzo podekscytowana tymi wieściami i chce poznać inne ptaki.” - mówią twórcy.
Blu jest sceptycznie nastawiony. „W poprzedniej części poznał kolorowe, szalone Rio, ale tak naprawdę nadal nie wie, czym jest dzicz. Stresuje się wyprawą do dżungli, ale decyduje się na nią ze względu na Julię i dzieci.” - mówi reżyser.
To tylko rodzinne wakacje. Co może pójść nie tak?
Kumple Blu - Pedro, Rafael i Luiz - nie chcą przegapić przygody i pragną towarzyszyć koledze, bo martwią się, czy sobie poradzi. Przy okazji poszukają wykonawców to południowoamerykańskiej edycji programu „Idol”. Zbliża się karnawał i trzeba zebrać muzyków do wielkiego show.
Kiedy cała ekipa trafia do Amazonii, jest zachwycona widokami, które zapierają dech w piersiach. Reżyser pragnął pokazać swoją ukochaną Brazylię w piękny i ciekawy sposób.
Twórcy pokazali nie tylko rzeczywistą drogę, jaką pokonują bohaterowie, ale i sekwencje map i zdjęć z GPS.
Gdy rodzina trafia na miejsce, nie może się napatrzeć na niezwykłe drzewa, roślinność, zwierzęta i rzeki. Stworzenie Amazonii było dla twórców wyzwaniem. „Pragnęliśmy pokazać jej pełne piękno i dzikość oraz uchwycić niezwykły klimat.” - mówi reżyser.
Twórcy zaprezentowali wielką, nieujarzmioną dżunglę. „Dzikie ptaki przeżyły, bo udało im się uchronić przed światem ludzi. Dlatego stworzyliśmy ptasią wioskę ukrytą przed resztą świata.” - dodaje Saldanha.
Reżyser zaprosił do współpracy speców z Blye Sky Studios, którzy są ekspertami w dziedzinie efektów komputerowych. Jak tłumaczy producent Bruce Anderson : „Stworzenie pięknego i realistycznego obrazu dżungli wymaga dużo pracy, a przede wszystkim wiedzy. Znajomość sprzętu i jego działania jest niezbędna, jeśli chcemy uzyskać jak najlepszy efekt.”
Julia z zaskoczeniem odkrywa, że przywódcą stada jest jej ojciec, Eduardo. „Pragnęliśmy dodać do historii czynnik emocjonalny. Julia ma poczucie, że przez ludzi straciła wszystko, co ważne. Uznaliśmy, że byłoby wspaniale, gdyby przywódcą papug okazał się jej ojciec. To dało możliwość rozwinięcia wątku komediowego, czyli relacji Blu z teściem.” - mówią twórcy.
Początkowo Eduardo jest wdzięczny Blu, że sprowadził jego córkę do dżungli, ale szybko dochodzi do wniosku, że zięć go denerwuje. „Jak to ojciec, uważa że Blu po prostu nie zasługuje na Julię”. - śmieją się twórcy.
Nie dość, że Blu stresuje się spotkaniem z teściem, poznaje jeszcze najlepszego przyjaciela Julii z dzieciństwa, czyli czarującego Roberto. „Jest przeciwieństwem Blu. Nie dość, że ma to coś, czym zachwyca wszystkich naokoło, to jeszcze śpiewa jak anioł. Blu czuje się zagrożony, bo między Julią a Roberto jest nić porozumienia dostrzegalna gołym okiem.” - mówią twórcy i dodają : „To pozytywna postać, która darzy Julię szczerym uczuciem. Znają się od dziecka i łączy ich wyjątkowa przyjaźń.”
Podczas pobytu w dżungli Blu uświadamia sobie, że musi stawić czoło wielkiemu wyzwaniu. „Niełatwo zmierzyć się ze swoimi lękami. Blu ponownie trafia do obcego środowiska i musi się do niego przystosować.” - mówi producent Bruce Anderson.
Nigel, któremu Blu dał popalić w pierwszej części filmu, planuje zemstę. Skupia na tym całą uwagę i zamierza odpłacić niebieskiej papudze, która weszła mu w drogę, pięknem za nadobne.
Podczas starcia z Blu i jego przyjaciółmi, Nigel stracił swoje pióra i teraz ledwo lada – musi pracować na ulicy jako wróżbita, zabawiający turystów. Sięgnął dna i wcale mu się to nie podoba. Kiedy pojawia się możliwość zemsty, Nigel chętnie z niej korzysta.
Nadal marzy o showbiznesie. Szykując się do utarczki z Blu, trafia na scenę, gdy Nico, Pedro i Rafael przeprowadzają casting. Śpiewa słynny utwór disco „I Will Survive” Glorii Gaynor i robi furorę, rzucając jurorów na kolana.
Prawą ręką Nigela jest Gabi – słodka, niepozorna, ale i trująca żabka, która jest zakochana w papudze po uszy. „Niestety to niespełniona miłość – nie mogliby się nawet przytulić, bo Gabi jest trująca. Nie mówiąc o tym, że nie podoba się Nigelowi – on jej wręcz nie lubi.” - mówią twórcy.
Mimo że nie ma szans na związek, Gabi robi wszystko, by zaimponować Nigelowi. Walczy o jego względy i staje na głowie, by zwrócił na nią uwagę, ale niestety się nie udaje.
Do ekipy Nigela należy też Charlie – stepujący mrówkojad. Jest na każde zawołanie Nigela i zrobi wszystko, co ten mu każe, chyba że pojawią się mrówki, które natychmiast przykuwają jego uwagę.
Zdobywca wielu nagród, kompozytor John Powell, skomponował ścieżkę dźwiękową do pierwszej i drugiej części „Rio”.
Zaprosił do współpracy takich artystów jak Barbatuques, UAKTI i Milton Nascimento.
Reżyser z przyjemnością powtórzył współpracę z Johnem Powellem, Sergio Mendesem i Carlinhosem Brownem, ale poprosił, by pokazali inne oblicze muzyki brazylisjkiej.
„Pierwsza część filmu kręciła się wokół karnawału, więc w tle było słychać bossa novę i sambę. Tym razem chcieliśmy zaprezentować rytmy charakterystyczne dla północnej i północno-wschodniej części kraju.” - mówi Saldanha.
„Muzyka to bardzo ważny element tej historii. W różnych częściach Brazylii dominują różne style. Nasza muzyka jest bardzo różnorodna.” - dodaje reżyser.
Kompozytorzy chwalą sobie współpracę. „John Powell ma niezwykłe wyczucie i rozumie brazylijskie rytmy.” - zapewnia Sergio Mendes.
Powell miał przerwę w komponowaniu, ponieważ koncertował, ale z przyjemnością wrócił do „Rio”: „Jestem zafascynowany bogatą i barwną kulturą Brazylii. Możliwość poznania jej to wielka szansa.” - mówi twórca.
Film zaczyna się od muzycznej celebracji, w której biorą udział starzy i nowi bohaterowie. W tle rozbrzmiewa utwór w wykonaniu Janelle Monae, wschodzącej gwiazdy R&B.
„Janelle to fenomenalna i awangardowa artystka. Ma unikatowy styl i wypadła świetnie. Trudno zaklasyfikować jej muzykę – przekracza wszystkie narzucone granice.” - mówi Mendes.
Gdy Blu i jego rodzina płyną Amazonka, w tle słychać „O Vida” w wykonaniu Carlinhosa Browna i Niny de Freitas. „Pragnęliśmy pokazać zderzenie dwóch światów – wielkiego Rio i dzikiej dżungli. Piosenka ma portugalski i hiszpański tekst i opowiada o cudownym życiu. To idealne tło do podróży.” - mówi Powell.
„Poisonous Love” to utwór wykonany przez Kristin Chenoweth i Jemaine'a Clementa i opowiada o żabie zakochanej w papudze. „To moja ulubiona piosenka ze wszystkich – kiedy jej słucham, zaczynam się uśmiechać. - mówi Powell
Bruno Mars wykonał utwór „Welcome Back”, opowiadający o powrocie Julii do rodzinnej dżungli.
UAKTI nagrało brazylijską wersję słynnego „It's a Jungle Out There”, a w filmie słychać jeszcze popową.
„Beautiful Creatures” w wykonaniu Barbatuques to celebracja niezwykłego ptasiego sanktuarium skrytego w Amazonii. „Bardzo chcieliśmy współpracować z Barbatuques. Kiedy członkinie zespołu zaczęły śpiewać, natychmiast mnie oczarowały.” - mówi Powell i dodaje : „W pierwszym filmie pragnęliśmy pokazać egzotyczną i niezwykłą stronę Brazylię. Tym razem postanowiliśmy zmienić kierunek. Ballada „Don't Go Away” to utwór, który Julia śpiewa dzieciom w dżungli. Oddaje niepokój, tkwiący z Blu, który wcale nie czuje się w sanktuarium jak w domu.”
„Już podczas kręcenia pierwszego filmu chciałem pracować z UAKTI, ale wtedy się nie udało. Zespół sam robi instrumenty i gra na przedmiotach, które pozornie się do tego nie nadają. Ich utwory idealnie oddają klimat dzikiej dżungli.” - mówi kompozytor.
Najbardziej wpadającym w pamięć utworem jest „I Will Survive” w nowatorskiej wersji ze zmienionym tekstem. Nie można nie wspomnieć o „Batucada Familia”, czyli karnawałowym przeboju w wersji w dżungli.
Podczas napisów końcowych rozbrzmiewa „Rio Rio” - nowa wersja „Let Me Take You to Rio” znanego z pierwszej części filmu.
GRZEGORZ DROJEWSKI (Blu) jest między innymi aktorem filmowym i dubbingowym, współpracuje z Teatrem Polskiego Radia. Na swoim koncie ma także dialogi polskie do takich filmów jak „Sezon na misia 2” czy „George prosto z drzewa”.
WYBRANA FILMOGRAFIA (dubbing):
2009: Góra Czarownic
2009: Hannah Montana. Film
2009: Koralina i tajemnicze drzwi
2008: Dzwoneczek
2008: Niezwykła piątka na tropie
2007: Koń wodny: Legenda głębin
2007: Alvin i wiewiórki
2007: High School Musical 2
2006: Wymiennicy
2004: Król Lew 3: Hakuna Matata
2004-2008: Dom dla zmyślonych przyjaciół pani Foster
2001: Noddy
2000: Królowie i królowe
1998: Gwiezdny Pirat
AGNIESZKA DYGANT (Julia) jest aktorką teatralną, telewizyjną i filmową. Popularność przyniosły jej role w serialach „Na dobre i na złe” oraz „Niania”. Zagrała w takich filmach jak „Tydzień z życia mężczyzny”, „Egoiści” czy „Tylko mnie kochaj”.
WYBRANA FILMOGRAFIA:
2006: Tylko mnie kochaj
2005-2009: Niania
2001-2008: Na dobre i na złe
2000: Egoiści
1999: Tydzień z życia mężczyzny
AGATA BUZEK (Linda) jest aktorką filmową, telewizyjną i dubbingową, była modelką. Popularność przyniosła jej rola w serialu „Teraz albo nigdy”. Za rolę w „Rewersie” Borysa Lankosza otrzymała nagrodę na Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni oraz Nagrodę Publiczności im. Zbyszka Cybulskiego.
WYBRANA FILMOGRAFIA:
2009: Rewers
2008: Teraz albo nigdy
2003: Glina
1997: Kochaj i rób co chcesz
WOJCIECH PASZKOWSKI (Tulio) jest aktorem i reżyserem teatralnym, dubbingowym i filmowym. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Stale współpracuje z warszawskim Teatrem Muzycznym Roma (gra między innymi w „Upiorze w operze” i „Akademii Pana Kleksa”, występował w „Tańcu wampirów”). Był reżyserem dubbingu takich filmów jak „Odlot”, „Załoga G” czy „Cziłała z Beverly Hills”.
WYBRANA FILMOGRAFIA (dubbing):
2009: Odlot
2008: Piorun
2008: Kung Fu Panda
2007: Alvin i wiewiórki
2007: Most do Terabithii
2006: Sezon na misia
2006: Sposób na rekina
2005: Charlie i fabryka czekolady
2005: Wallace i Gromit: Klątwa Królika
2004: Iniemamocni
2004: Lucky Luke
2003: 101 Dalmatyńczyków II: Londyńska Przygoda
2003: Księga Dżungli 2
2003: Scooby Doo i Legenda Wampira
2002: Asterix i Obelix: Misja Kleopatra
2001: Spirited Away: W krainie bogów
2001: Harry Potter i Kamień Filozoficzny
2000: 102 Dalmatyńczyki
1998: Babe - świnka w mieście
1995: Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy
1993: Miasteczko Halloween
1991: Piękna i Bestia
1986: Asterix w Brytanii
KRZYSZTOF KOWALEWSKI (Luiz) jest aktorem teatralnym, filmowym i telewizyjnym słynącym z ról komediowych. Na swoim koncie ma udział w ponad stu filmach. Wystąpił w klasycznych komediach Stanisława Barei : „Brunecie wieczorową porą”, „Misiu”, „Co mi zrobisz jak mnie złapiesz?”. Od lat 70 związany z warszawskim Teatrem Współczesnym.
WYBRANA FILMOGRAFIA:
2009: Złoty środek
2009: Mniejsze zło
2007: Ryś
2004: Nigdy w życiu
1999: Ogniem i mieczem
1991: Rozmowy kontrolowane
1986: CK Dezerterzy
1980: Miś
1978: Co mi zrobisz jak mnie złapiesz?
1976: Brunet wieczorową porą
PIOTR BAJTLIK (Nico) jest aktorem filmowym, dubbingowym i teatralnym. W 2005 roku skończył Akademię Teatralną im. A. Zelwerowicza w Warszawie. Na stałe związany z Teatrem Polskim w Warszawie, współpracuje m.in z Teatrem Polonią i Studiem Buffo.
WYBRANA FILMOGRAFIA (dubbing):
2010: Poruszamy wyobraźnię
2009: Barbie i trzy Muszkieterski
2007: Klub Wing – Tajemnia Zaginionego Królestwa
WIKTOR ZBOROWSKI (Nigel) jest aktorem teatralnym, filmowym i dubbingowym. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie.
WYBRANA FILMOGRAFIA:
2010: Och, Karol 2
2006: Kochaj mnie, kochaj!
2003: Stara baśń – kiedy Słońce było Bogiem
2000: Koniec świata u Nowaków
1998: Złoto dezerterów
1994: Oczy niebieskie
1989: Janka
1984: Lato leśnych ludzi
1981: Miś
TWÓRCY
CARLOS SALDANHA (reżyseria) – od 1993 związany z Blue Skye Studios. Pochodzi z Rio de Janeiro, które opuścił w 1991 roku, aby zająć się animacją. Interesował się informatyką i sztuką, uczęszczał do New York’s School of Visual Arts. Podczas studiów zrealizował dwie kreskówki – „The Adventures of Korky, the Corkscrew” (1992) and “Time For Love” (1993). Razem z Chrisem Wedge’em założył Blue Sky Studios. Jednym z pierwszych zadań firmy było stworzenie tańczących karaluchów do filmu „Karaluchy pod poduchy”. Carlom odpowiada też za komputerowo powołane do życia postaci z filmów „Podziemny krąg” i „Proste życzenie”.
Ma na koncie reklamy telewizyjne, za które nagradzano go między innymi Clio Awards – jest laureatem brązowej, ale i złotej nagrody.
„Epoka lodowcowa” i „Roboty” to pierwsze animacje zrealizowane przez Blue Sky Studios. W 2002 roku Saldanha wyreżyserował „Gone Nutty”, za które nominowano go w 2004 roku do Oscara.
BRUCE ANDERSON (produkcja) zaczynał karierę od pracy przy serialach dziecięco-młodzieżowych produkowanych w latach 90 XX wieku, między innymi „The New Mickey Mouse Club”. Współpracował z Disney Channel i Nickelodeon, a w 1996 roku zatrudniono go w Walt Disney Feature Animation gdzie produkował między innymi filmy „Mulan”, „Tarzan” czy „Mój brat niedźwiedź”.
W 2004 roku dołączył do ekipy Blue Sky Studios i został jednym z producentów „Epoki lodowcowej 2”.
JOHN C. DONKIN (produkcja) ma na koncie nominację do Oscara za „Gone Nutty” z 2003 roku.
Współpracuje z Blue Sky Studios od 1998 roku. Pracował przy nagrodzonym Oscarem krótkometrażowym „Bunny”. Jako producent „Epoki lodowcowej” nadzorował pracę ekipy liczącej sto sześćdziesiąt osób.
Pracował przy takich filmach, jak „Roboty” Chrisa Wedge’a, „Aunt Fanny;s Tour of Booty” i „Surviving Sid” – wszystkie zrealizowane przez Blue Sky Studios.
W 1983 roku dołączył do CGRG (Computer Graphics Research Group) na Uniwersytecie stanowym w Ohio. Niedługo potem zaczął pracować w Cranston/Csuri Productions.
Wyreżyserował animowaną „Antarktykę” dla IMAXu.
Studiował operatorstwo i animację komputerową na Uniwersytecie stanowym w Ohio.
CHRIS WEDGE (produkcja wykonawcza) to nagrodzony Oscarem reżyser, producent i współ-założyciel Blue Sky Studios.
Zaczynał karierę w przemyśle filmowym od współpracy z MAGI/SynthaVision. Był jednym z głównych animatorów disnejowskiego „Tronu”. Wyreżyserował animowane sekwencje filmów „Karaluchy pod poduchy” i dziesiątki reklam telewizyjnych.
Napisał scenariusz i wyreżyserował krótkometrażowe „Bunny”, które w 1998 roku nagrodzono Oscarem. Jest reżyserem „Epoki lodowcowej” i „Robotów”; był producentem wykonawczej drugiej części „Epoki lodowcowej” i „Horton słyszy Ktosia”.
Studiował grafikę komputerową w Advanced Computing Center i na Uniwersytecie stanowym w Ohio.
DON RHYMER (scenariusz) napisał scenariusze do takich filmów jak „Agent XXL” i „Agent XXL 2”, a także „Śnięty Mikołaj 2”, „Alvin i wiewiórki” i „Na fali”.
Współpracuje ze stacjami telewizyjnymi, między innymi przy programach reality shows („The Hogan Family,” “Świat pana trenera”, “Bagdad Café,” “Evening Shade,” “Hearts Afire,” „Karolina w mieście,” “Chicago Sons,” and “Fired Up”).
Jest współtwórcą filmów telewizyjnych „ Banner Times,” “Past the Bleachers,” and “Under Wraps”.
CARLOS KOTKIN (scenariusz) ma na swoim koncie scenariusze do „The Moth Radio Show” i „UnFictional”. Jest komikiem, który współpracował między innymi z Upright Citizens Brigade Theater”
JENNY BICKS (scenariusz) zaczynała od pracy w nowojorskiej agencji reklamowej, potem pisała do radia, telewizji i filmu. Ma na swoim koncie współpracę z twórcami seriali „Jezioro marzeń”, „Kroniki Seinfelda” i „Seks w wielkim mieście”.
Napisała i wyreżyserowała krótkometrażowe „Gnome”, które pokazywano między innymi na festiwalu filmowym w Berlinie.
YONNI BRENNER (scenariusz) pochodzi z Michigan. Od 2007 roku pisuje do „The New Yorker”, a także do takich pism jak „GQ”, „Bloomberg View” czy „Smithsonian”.
Pracował przy takich filmach jak „Epoka lodowcowa” czy „Rio”.
JOHN POWELL (muzyka) pochodzi z Anglii, kształcił się w Trinity College of Music w Londynie. Jest synem muzyka grającego w londyńskiej in Sir Thomas Beecham’s Royal Philharmonic Orchestra. Zaczynał karierę od komponowania podkładów dźwiękowych do filmów reklamowych i programów telewizyjnych (London Air-Edel Music). W tym czasie współpracował również z Patrickiem Doyle'em i Hansem Zimmerem . Wytwórnię Air-Edel zdecydował się opuścić w 1995 roku, wtedy też wraz z Gavinem Greenawayem (kolega z Trinity) postanowili założyć swoje własne studio - Independently Thinking Music (ITM). W tym czasie nagrali ponad 100 tematów muzycznych do filmów reklamowych, niezależnych produkcji fabularnych oraz opery "An Englishman, Irishman and Frenchman".
W 1997 roku przyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie rozpoczął współpracę z Dream Works, komponując muzykę do seriali telewizyjnych "High Incident" oraz "For the People". Zajmował się również aranżacją tematów muzycznych skomponowanych przez Stephena Schwartza do animowanego filmu "Książę Egiptu" ("Prince of Egipt").
Debiutował jako kompozytor muzyki do filmów fabularnych przy "Bez twarzy" z Johnem Travoltą i Nicolasem Cage'em. Jego dziełem jest również ścieżka dźwiękowa do obrazu "Endurance", opowiadającym o olimpijskim championie Haile Gebrselassie. John Powell współpracował ostatnio ze znakomitym kompozytorem Hansem Zimmerem przy tworzeniu tematów muzycznych do najnowszego projektu studia Dream Works - filmu "Droga do Eldorado" ("The Road to El Dorado"). Jest również kompozytorem muzyki do romantycznej komedii "Siły natury" ("Forces of nature") z Sandrą Bullock i Benem Affleckiem. Razem z Harrym Gregson-Williamsem stworzyli wcześniej kompozycje do cieszącej się ogromną popularnością komputerowej animacji "MrówkaZ"(„Antz”).
Ma na swoim koncie kompozycje do takich filmów, jak „P.S. Kocham Cię” („P.S. I Love You”), „Ultimatum Bourne'a” („The Bourne Ultimatum”), „X-Men: Ostatni bastion”(„X-Men: The Last Stand”), „Happy Feet: Tupot małych stóp” („Happy Feet”), „Lot 93” („United 93”), „Epoka lodowcowa 2: Odwilż”(„Ice Age 2: The Meltdown”), „Roboty”(„Robots”), „Alfie”, „Krucjata Bourne'a”(„The Bourne Supremacy”), „Pan 3000”(„Mr. 3000”), „Zapłata” („Paycheck”), „Teściowie” („The In-Laws”), „Tożsamość Bourne'a”(„The Bourne Identity”), „Dobosz”(„Drumline”), czy „Dwa tygodnie na miłość”(„Two Weeks Notice”).
SERGIO MEDNES (kierownictwo muzyczne) jest muzyczną legendą i światową gwiazdą muzyki brazylijskiej. Nagrał ponad 35 płyt, które okryły się złotem i platyną, zdobył trzy nagrody Grammy. W latach 60 i 70 XX wieku nagrał utwory, które do dziś są przebojami – m.in. „The Look of Love”, „Mas Que Nada” i „Brasie 66”. Miesza bossa novę, sambę i pop, jego utwory są zmysłowe i porywają do tańca ludzi na całym świecie.
Współpracował z takimi artystami jak Frank Sinatra (pojechali razem w dwie trasy koncertowe), Fred Astaire, a w ostatnich latach z Justinem Timberlakiem i will.i.amem. Dwukrotnie dał koncert w Białym Domu – 1971 i 1982 roku.
W 1992 roku otrzymał pierwszą nagrodę Grammy – za płytę „Brasileiro”. Jest też zdobywcą Latin Grammy za „Timeless” i „Bom Tempo”. W 2010 roku wydał swoją 39tą płytę – „Celebration : A Musical Journey”, która podsumowuje jego półwieczną karierę.
Jest producentem, kompozytorem, pianistą. Od lat inspiruje muzyków na całym świecie.
Komentarze
Bardzo fajny film, podobnie jak pierwsza część pełen muzyki, koloru i zabawnych sytuacji, byłam z moim czterolatkiem (pierwszy raz) i bawiliśmy się doskonale
dodany: 2014-05-08 14:04:30, przez: Di