Tytułowy słowik stanowi luźną parafrazę baśni Andersena o tym samym tytule. Twórcy sięgają po klasyczną opowieść, by na jej bazie zbudować zupełnie nową, utrzymaną jednak w tym samym duchu historię.

Babcia Dora całe życie mieszkała na wsi. To tutaj czuła się naprawdę dobrze, prowadząc z Dziadkiem tętniące życiem gospodarstwo rolne. Dora nie jest jednak zwyczajną Babcią – rozmawia z Matką Naturą, roślinami i zwierzętami, zna mnóstwo legend i baśni, podczas gdy Dziadek jest zapalonym pszczelarzem.

Oboje żyją z przyrodą w pełnej harmonii. Jednak pewnego dnia Dziadek odchodzi, a gospodarstwo trzeba sprzedać. Babcia, wraz z ukochaną świnią i gęsią, jest zmuszona zamieszkać u swojego syna i jego rodziny. Będzie jej bardzo trudno odnaleźć się w betonowym, zasypanym śmieciami mieście, i to u boku rodziny, której zupełnie nie rozumie. Straci tu też kontakt z Matką Naturą, co jeszcze bardziej spotęguje poczucie wyobcowania. Zarówno rodzice, jak i ich syn Witek, bardziej cenią życie materialne, toczone w Internecie. W dodatku nie segregują śmieci i prawie ze sobą nie rozmawiają. Co wyniknie ze zderzenia dwóch tak różnych światów? Przekonajcie się sami.

Wymowa spektaklu, podobnie jak baśni Andersena, stanowi pochwałę tego co prawdziwe, nad tym co sztuczne – prawdziwych relacji i obcowania z naturą, zamiast życia w cyfrowym, mechanicznym świecie.