Witam,

piszę w sprawie mojego synka .W sierpniu skończy 3 latka. Chłopiec jest
bardzo mądry i według moich obserwacji rozwija się prawidłowo, ale jedna sprawa mnie niepokoi. Synek ładnie mówi już od roku pełne zdania. Wszystko rozumie, jest wesoły, uśmiechnięty broi za siebie i siostrę (10 lat). Jednak jest bardzo strachliwy.. Pół roku temu bał się pralki, ale już mu przeszło. Teraz strasznie boi się luster. Mamy w mieszkaniu, w przedpokoju wielkie lustro i jest ok. Ale nie wejdzie nigdzie jak tylko lustro zobaczy. Jest to bardzo uciążliwe - syn zamyka oczy i muszę go przenieść. Staram się mu tłumaczyć, pokazywać. Nawet w domu rozmawialiśmy, że zaprzyjaźniamy się z lusterkiem, żeby je podotykał itd. Niestety nic to nie dało i jak tylko syn usłyszy jakikolwiek odgłos to pyta: "Mamo co to? Mamo co to?" I powtarza tak kilkakrotnie aż mu się odpowie i to też ze dwa razy.
Taka sytuacja: słyszy za oknem samochód i jest "Mamo, mamo co to?" Samochód jedzie synku - odpowiadam i za chwilkę on sam powtarza "Noo Maćku, samochód" (to są jego słowa). Gdy sąsiadka z góry przesuwa krzesło, (on zna bardzo dobrze te odgłosy) czy coś się dzieje na klatce to jest "Mamo co to?". Mówię mu, że to Pani u góry krzesełko odstawia i tak w ciągu dnia kilka razy. Nie wiem - czy to tak ma być?
Starsza córka też miała swoje etapy przechodzenia przez różne strachy itd, ale to szybko przechodziło. Z synkiem nigdy nie wiadomo co nastąpi. Na przykład: idziemy do znajomych, syn coś zobaczy coś, czego w danej chwili się boi i koniec. Na zakupach to samo. Na spacer chce na pociągi, gdyż je uwielbia, ale za chwilę słyszę "Mamo, mamo nie na pociągi." Na pocztę nie wejdzie, bo Pani wali młotkiem, do mięsnego nie wejdzie bo chodzi głośno lodówka.
Próbujemy to przeczekać, ale to już trwa jakiś czas. Na placu zabaw jeszcze w tamtym roku wchodził na huśtawkę, a teraz jak z nim byłam, to nie chciał i mówił "Maci nie chce, Maci nie chce, albo Maci boi się." Sprawa fryzjera, to samo - chodziliśmy, Pani mu ścinała włoski nożyczkami iwszystko było ok. Teraz już nie ma mowy. Nie chce, krzyczy i koniec. Na oczy już prawie nie widzi, taką ma grzywkę długą, ale nie.
Może wyolbrzymiam problem, ale chciałabym się upewnić - czy mam coś w tej sprawie robić czy czekać? Dużo z nim rozmawiamy, tłumaczymy mu, starsza córka też siedzi i mu czyta. Syn lubi sam oglądać książeczki, mówi wierszyki, śpiewa piosenki. Będę wdzięczna za wszystkie rady.

Pozdrawiam,
Aga