Cukrzyca typu 2 jest uznawana za chorobę cywilizacyjną. To oznacza, że do rozwoju schorzenia przyczynia się globalny styl życia, w którym dominuje zła dieta, siedzący tryb życia, przewlekły stres i palenie tytoniu. Choroba dotyczy głównie osób w średnim wieku i starszych, chociaż coraz częściej rozpoznaje się ją u dzieci i młodzieży. Sprawdź, jak leczyć cukrzycę!

 

Cukrzyca – przyczyny i objawy 

 

Cukrzyca jest chorobą przewlekłą, charakteryzującą się hiperglikemią, czyli podwyższonym  poziomem glukozy we krwi. Ten stan wynika z zaburzeń wydzielania insuliny przez komórki beta  trzustki, bądź jej działania. Hormon umożliwia tkankom prawidłowe przyswajanie glukozy.  

 

O hiperglikemii przy cukrzycy mówi się wtedy, gdy poziom glukozy we krwi przekracza 160–180  mg/dl. Zwykle pojawia się wtedy cukier w moczu. Do czynników przyczyniających się do rozwoju  cukrzycy zalicza się: 

 

• uwarunkowania genetyczne; 
• małą aktywność fizyczną; 
• złą dietę; 
• nadciśnienie tętnicze; 
• palenie papierosów; 
• nadwagę i otyłość. 
•  

Sprawdź też: Materiały dla chorych na cukrzycę

 

Jak rozpoznać cukrzycę?

 

Cukrzyca często nie daje specyficznych objawów, dlatego można je łatwo zignorować. Na rozwój  choroby metabolicznej wskazuje wzmożone uczucie pragnienia, częstomocz, nadmierny apetyt i  problemy skórne. Oprócz tego mogą pojawić się zaburzenia widzenia, senność, zmęczenie i  suchość w ustach. Do objawów cukrzycy zalicza się nagłą utratę wagi, nawracające infekcje,  mrowienie dłoni i stóp oraz trudno gojące się rany. 

 

W takiej sytuacji należy zgłosić się do lekarza rodzinnego, który zleci badanie glukozy we krwi na  czczo. Jeśli wynik wyniesie przynajmniej 7 mmol/l (126 mg/dl), trzeba powtórnie oznaczyć  stężenie cukru. W przypadku wykrycia hiperglikemii lekarz skieruje do diabetologa.  

 

Diagnostykę cukrzycy można rozszerzyć o test obciążenia glukozą, pozwalający określić zmiany  poziomu cukru przed i po wypiciu roztworu 75 g glukozy. Specjalista najprawdopodobniej zleci  też oznaczenie hemoglobiny glikowanej, aby sprawdzić średnie stężenie cukru w ciągu trzech  miesięcy.

 

Jakie są rodzaje cukrzycy? 

 

W cukrzycy typu 1 układ immunologiczny niszczy komórki trzustki wydzielające insulinę. W  konsekwencji organizm nie wytwarza w ogóle bądź zbyt mało hormonu. Aby wyrównać niedobór  insuliny, diabetyk musi codziennie podawać ją w formie zastrzyków. Chorobę najczęściej  rozpoznaje się u dzieci, ale może też dotyczyć osób dorosłych. W tym przypadku objawy  występują nagle i szybko się nasilają. 

 

W cukrzycy typu 2 organizm może nie produkować wystarczającej ilości insuliny lub nie potrafi jej  dobrze wykorzystać. Zazwyczaj stwierdza się ją po 40. roku życia, ale zapadają na nią coraz  młodsze osoby. Chory przyjmuje leki doustne lub zastrzyki insuliny, niekiedy też stosuje się oba  rozwiązania. Oprócz tego ważna jest zdrowa dieta i regularna aktywność fizyczna. 

 

Niektóre przyszłe mamy cierpią na cukrzycę ciążową, która wymaga niezwłocznego podjęcia  leczenia. W wielu przypadkach wystarczy zmiana nawyków żywieniowych i umiarkowana  aktywność (jeśli nie ma przeciwwskazań). Jeżeli nie przyniesie to spodziewanego efektu, wdraża  się farmakoterapię. Poziom glukozy zwykle normalizuje się kilka dni po porodzie. 

 

Cukrzyca typu 3 z kolei, zwana również cukrzycą wtórną, może być spowodowana przez niektóre  leki lub schorzenia, takie jak hemochromatoza, przewlekłe zapalenie trzustki, akromegalia czy  choroba Cushinga. Lekarz zaleca wówczas zmianę diety i wzrost aktywności fizycznej.  Diabetolog zwykle włącza insulino- i farmakoterapię. 

 

Bibliografia 

1. A. Cichocka, Stan przedcukrzycowy i cukrzyca typu 2. Dieta i styl życia, Medyk, Warszawa  2022. 
2. P. Jarosz-Chobot, M. Wypychacz, K. Klewaniec-Wypychacz, Cukrzyca typu 1. Rodzinny  poradnik cukrzycowy, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2018. 

Materiał powstał przy współpracy z Novo Nordisk właścicielem strony Materiały dla pacjenta (dann.edu.pl) PL23DI00180

 

 

Materiał sponsorowany