Dzień dobry,
Mój sześcioletni syn Adam uczęszcza do szkoły do zerówki. Chętnie do niej chodzi, nie płacze, jest samodzielny. Jednak w szkole pani mówi, że codziennie są na niego skargi rówieśników. Syn także czasem mi się skarży, że nikt nie chce być z nim w parze. Jak pytam co było w szkole odpowiada: nie wiem. Ciężko cokolwiek się dowiedzieć. Pani mówi, że czasem pokłóci się o zabawkę, kogoś popchnie, często jest to nawet tyłem niechcący, ale dzieci już nastawiły się do niego negatywnie. Został odizolowany. Adam zaczął mówić jak miał 4,5 roku. Ma jeszcze niewielką wadę wymowy, nie mówi r i czasem coś się jeszcze mu zdarzy powiedzieć niepoprawnie. Pracuję z nim intensywnie i systematycznie od 2,5 roku życia. Hipoterapia, metody Weroniki Sherborne, logopeda, później terapia pedagogiczna. Staram się zapraszać kolegów z grupy do domu. Nie wiem co mogę zrobić, jak mu pomóc, gdzie się udać, aby relacje syna w grupie się poprawiły. Syn jest trochę osobą narzucającą swoją wolę. Nie jest jedynakiem. Mamy roczną córeczkę. Razem z mężem rozmawiamy z nim dużo, staramy się czytać dużo, czytamy też bajki terapeutyczne, prawie wcale nie ogląda telewizji. Dodam jeszcze, że 2 razy zmieniał przedszkole, ale ze względów organizacyjnych. Ale tam też nie zawsze był akceptowany. Wtedy nie mówił, więc myślałam, że to się może zmieni jak zacznie mówić. Ale niestety jest tak samo. Proszę o jakąś wskazówkę, bo bardzo mnie to martwi, że nie umiem mu pomóc. Rozmawiając dzisiaj z panią wychowawczynią trochę się załamałam, bo powiedziała mi, cytuję: "A co pani może z tym zrobić. Nic. Proszę o tym nie myśleć". Jak mam o tym nie myśleć, skoro wiem, że z moim dzieckiem dzieje się coś niedobrego i potrzebuje pomocy.
Bardzo dziękuję za wskazówki.

Magda