Tak, - problemu absolutnie nie można zbagatelizować i czekać aż samo minie. Bez wątpienia pojedyncza rozmowa też nie wystarczy, by dziecko zrezygnowało z czynności, do której jest już przyzwyczajone nawykowo i która zapewne pozwala rozładowywać napięcie emocjonalne. Takie problemy leczy się zwykle długo i na to musi się Pani nastawić. Opieka ze strony doświadczonego w tej dziedzinie psychologa/seksuologa jest niezbędna. 

Zanim jednak dziecko zgodzi się na pójście do specjalisty, będzie Pani musiała z nią porozmawiać. Byłoby bardzo dobrze, gdyby ten specjalista, jakiego Pani wybierze, najpierw spotkał się kilka razy z Panią bez córki - nie tylko po to, żeby Panią nauczyć jak porozmawiać z córką, by się nie zamknęła w sobie, lecz pomoże Pani odszukać powody, dla których potrzeba masturbowania się rozwinęła się u dziewczynki. Bez znalezienia przyczyn, nie uda się leczenie. To wszystko jest bardzo ważne. Dobry specjalista wyposaży też Panią w umiejętność takiego rozmawiania z dzieckiem, by poruszanie tak delikatnych kwestii w rozmowie nie zawstydzało jej, nie zamykało, bo to bardzo utrudni proces wycofywania masturbacji i wydłuży czas trwania terapii.

Gdyby nie znalazła Pani doświadczonego specjalisty dziecięcego, proszę do mnie napisać. Skontaktuję Panią z dobrym psychologiem.

 

Serdecznie pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego.

 

Agnieszka Sokołowska-Kasperiuk