Witam,

na wstępie chciałam przedstawić naszą sytuację: zaczęło się to 2 tygodnie temu. Synek do tej pory jadł wszystko (wędliny, kiełbaskę, serki, kanapeczki), zajmowało mu to co prawda długi czas i trzeba było go karmić, bo sam nie chciał jeść, ale jadł zadowalające ilości pokarmu. Zmieniło się to po tym jak przy jedzeniu stanął mu kawałek jedzonka, a on niestety od razu ma odruch wymiotny. Od czasu, kiedy zwymiotował, nie jadł nic 2 dni tylko pił, już sił z mężem nie mieliśmy. Później miał dwa dni, że chciał jeść na dworze, ale tylko zupki, papki, wszystko zblenderowane, bo jak dostał więcej to wymuszał wymioty i dwa razy zwymiotował w przeciągu tych dwóch tygodni. Specjalnie wzmaga wymioty jak chcę mu podać coś innego, a nie tylko papki albo zaczyna płakać i wymuszać wymioty. Nie mam już siły, bo wszystkie pokarmy je zmiksowane i w ilościach bardzo małych. Myślę, że to jest jakaś nerwica albo coś na podłożu psychicznym, bo stał się bardzo wrażliwy, nic mu nie można powiedzieć, bo płacze i od razu te wymioty wymusza, ale ja robię wszystko, aby do tego nie dopuścić. Nie chcę wmuszać w niego, więc, jak nie chce, to mówię żeby nie jadł, że zje potem, ale musi coś cały dzień jeść, bo nie ma siły, wtedy jest marudny, a jak zje to całkiem inne dziecko. Nie wiem, co robić, bo synek ma 3 latka już skończone, a je papki. Czy przeczekać ten okres czy będzie chciał jeszcze jeść stałe posiłki? Czy może mieć teraz lęk przed zadławieniem się? Dodam, że żadnych słodyczy nie je ani przekąsek między posiłkami. Na widok jedzenia rano zaczyna płakać, a ja czuję się bezradna. Jak mogę mu pomóc?

Agnieszka