Witam,

jestem mamą 3,5-letniej Natalki. Córka od roku chodzi do przedszkola. Od zawsze była dzieckiem spokojnym, wycofanym. Początkowo w przedszkolu nie chciała się wcale odzywać, ponad 2,5 miesiąca. Praktycznie nie odzywa się do obcych. Psycholog przedszkolny stwierdziła, iż jest to głęboka nieśmiałość i dała skuteczne rady, córcia choć nadal nieśmiała zaczyna przełamywać opory. W przedszkolu już ładnie się bawi, jest lubiana, uczestniczy w zabawach itp. (panie ją chwalą). Problem jest z płaczem przy pożegnaniu. Córka idzie do przedszkola niechętnie, ale w szatni się tulimy i do sali idzie spokojnie, a kiedy otwieram drzwi i daję jej buziaka zaczyna się płacz i wczepianie... Według pań w dzień jest dobrze, Natka nie płacze i nie jest smutna, często jak zamknę drzwi to już nie słyszę, aby mała płakała. Czasem jest tydzień lub dwa kiedy nie płacze, jednak od roku większość pożegnań okupiona jest łzami. Proszę o pomoc. Jak sobie z tym radzić? Nie pomaga nagradzanie za dni bez płaczu, przysłowiowa prośba i groźba. Nie chce, aby odprowadzał ją tata. Czy to jest normalne? Jest mi przykro, bo nie mam możliwości, aby zostawiać ją w domu i przyznam, że nie chcę, bo po pożegnaniu córka dobrze się bawi, zdobyła dużo umiejętności, rozwija się i robi postępy. Jednak ten płacz sprawia, że i mi opadają już ręce.

Pozdrawiam
Ewa