Witam,
Mój synek ma 27 miesięcy, urodził się w 39 tyg., poród normalny (miałam problem z wyparciem - lekarz uciskał mi brzuch).
Syn w wieku 6 miesięcy miał wykonywane USG przezciemiączkowe: wyszło, że wszystko w porządku, ale widoczne było, że syn zaczynał być niedotleniony w trakcie porodu.
Od pierwszego miesiąca życia w dzień synek spał 2 razy po 30 minut, w nocy przebudzał się 2-3 razy. Do 17 miesiąca życia zanosił się, regularnie miał wizyty u neurologa, bo między 14 a 17stym miesiącem budził się w nocy ze strasznym krzykiem - płaczem, wyglądało to tak, jakby spał (ale oczy miał otwarte). Nie mogłam go uspokoić, nie reagował na mnie. Przez 3 miesiące brał hydroksyzynę, po niej minęły nocne krzyki i zanoszenie się. Synek nauczył się płakać normalnie.
Od urodzenia synek bał się obcych ludzi, na inne dzieci reagował płaczem. Po roku zaczął akceptować innych dorosłych. Obecnie inne dzieci akceptuje, ale nie chce się z nimi bawić. Woli bawić się z dorosłymi.
Do chwili obecnej syn jest karmiony piersią - właśnie chciałabym zacząć odstawiać go od piersi.
Opiekuję się synem praktycznie cały czas, mąż bardzo dużo pracuje.
Syn nie pozwala tacie nic koło siebie zrobić - ubrać, przewinąć, nie chce przytulić się do taty, nie chce się z nim bawić.
Za to cały czas chciałby, bym to ja się z nim bawiła, gdy znikam choć na chwilę z pokoju, biegnie z płaczem - szuka mnie.
Syn nic do tej pory nie mówi, słyszy dobrze, do muzyki właściwie wybija rytm, do swoich piosenek próbuje czasami swoje "la la". W wieku 14 miesięcy zaczynał mówić \"ta ta\", ale potem jakby się zablokował i przestał, zaczął za to głośno piszczeć. Nie chce naśladować odgłosów zwierząt, poza psem i krową. Ostatnio bawiliśmy się wydawania różnych dźwięków buzią i nauczył się bardzo szybko "pierdzieć" buzią oraz udawać Kaczora Donalda.
Synek nie potrafi się skupić na oglądaniu np. książki. Nie chce mnie słuchać, nie reaguje na zakaz "nie", jak coś jest nie po jego myśli, zaraz wybucha płaczem, staram się nie reagować i wynoszę synka do jego pokoju, by się wypłakał.
Synek jest niejadkiem, ma kilka ulubionych swoich potraw, innych nie akceptuje. Pieczywo je tylko suche, do tej pory nie mogę go nauczyć, by zjadł kanapkę. Jak chce coś zjeść, je sam, jedząc obiad bardzo często muszę go karmić, by cokolwiek zjadł.
Zaczynam się coraz bardziej martwić, czy z rozwojem mojego dziecko jest wszystko w porządku. Bardzo się z mężem staramy, by synka jak najlepiej wychować, ale niestety jak widać, nie wychodzi nam to chyba najlepiej. Najbardziej martwi mnie brak mowy. Z piersią niedługo się rozstaniemy, z rówieśnikami dziecko ma coraz więcej kontaktu. Jak mogę synkowi jeszcze pomóc w rozwoju? A może powinnam się z dzieckiem udać do jakiegoś specjalisty? Z góry dziękuję za pomoc.

Ania