Witam serdecznie,
Mam problem z moim synkiem. Ma 3,5 roku i zawsze był pogodnym i uśmiechniętym dzieckiem. W domu nie ma z nim żadnych problemów. Oczywiście prócz starć ze starszą siostrą, ale to z zazdrości o mamę. Potrafi ją uderzyć, ale jak tylko wkroczę to zaraz biegnie przeprosić. Poszedł do przedszkola. Początkowo nie mógł się podporządkować, trafił do grupy 4-latków i podejrzewam, że mniejszy zasób słów i powolniejsze komunikowanie się drażniło go w kontaktach z grupą. Jednak w końcu usłyszałam, że jest wszystko ok. Teraz od 2 tygodni syn zmienił się nie do poznania. Jedna z wychowawczyń nie widzi problemu, druga od tygodnia tylko skarży na niego, a dziś kazała mi już iść z nim do psychologa. Co dzień bije jakieś dziecko, odsunął się od grupy, jak przychodzę po niego bawi się sam z resztą grupy z Panią. Nie wiem czy dobrze myślę czy nie, ale synek dziwnie zaczął reagować na mój podniesiony głos, prosi żebym tylko nie krzyczała, z przedszkola wychodzi i płacze - chyba ma tyle emocji w sobie nagromadzonych, do przedszkola nie chce już chodzić. Próbowałam Paniom tłumaczyć, że mu trzeba poświęcić czas, bo nie rozróżnia zabaw i tego co mówią koledzy z tym co jest dobre a co złe. Miał chodzić na karate, ale musiałam go wypisać, bo zaczął w domu bić siostrę, bo myślał, że tak można. Nie wiem czy uwagi jednej z opiekunek są słuszne, że mam od razu biec do psychologa. Nie wiem jak mam w domu nad nim pracować, bo co wieczór jak zasypiamy czytamy bajeczkę, próbuję mu mówić, że nie można nikogo bić i coś od niego "wyciągnąć" odnośnie przedszkola, ale niestety nie ma czasu ze mną rozmawiać i jeszcze ciężko mu to opowiedzieć. Nie wiem co mam robić, bo w domu jest całkiem inny niż z tego co słyszę w przedszkolu. W domu mam problem ze starszym dzieckiem co wiecznie płacze i pyskuje, a z synem na odwrót. Co mam robić?

Renia